O wierszach Mariusza Partyki

Jak w letar­gu, z któ­re­go wydo­by­wa wspól­no­tę głos poety. A to jest naj­pierw mała wspól­no­ta nie­wiel­kiej miej­sco­wo­ści i kur­czą­cej się rodzi­ny, „mały pro­boszcz za ołta­rzem”, a dopie­ro potem duża, ogól­no­ludz­ka. Letarg i zwąt­pie­nie w oca­la­ją­cy sens doty­czy obu wspól­not. I jesz­cze słab­nię­cie, zani­ka­nie z woli male­ją­ce­go za sza­fą Boga: tak sobie inter­pre­tu­ję ten frag­ment kolę­dy. Po pro­stu moc tru­chle­je w każ­dym sen­sie. To są wier­sze o sła­bo­ści, wier­sze letar­gicz­ne, któ­re pró­bu­ją z opi­su nie­mo­cy i obumie­ra­nia wydo­być sens bycia ludzi ze sobą, bycia ludzi w sło­wie: w soczew­ce opi­su, lapi­dar­ne­go utrwa­le­nia. Tam jest poezja, zda­niem auto­ra. A poeta to ktoś, kto ze swej wie­ży obser­wu­je i sca­la „rzu­co­ną przy­nę­tę”. Ciem­ność rzeź­bi, myśli­wy przy­go­to­wu­je się do strza­łu, moc tru­chle­je i tak bez koń­ca. Odnaj­du­je­my się wszy­scy w szpi­ta­lu przy zwło­kach bli­skiej oso­by opi­sy­wa­nej z odda­le­nia, z ukry­cia.