O wierszach Martyny Buliżańskiej

Prze­ko­na­ła mnie zwłasz­cza suwe­ren­ność i rów­no­cze­śnie chro­po­wa­tość tej liry­ki. Mar­ty­na Buli­żań­ska nie wcho­dzi w kole­iny mod­nych obec­nie poetyk, nie ugła­sku­je wier­sza, nie nagi­na go pod pre­fe­ren­cje czy­tel­ni­ka, czym nie­wąt­pli­wie się wyróż­nia. W mło­dym wie­ku pisze nie­po­rów­ny­wal­nie ory­gi­nal­niej­sze wier­sze niż cały zbiór jej znacz­nie star­szych kole­ża­nek i kole­gów po pió­rze, któ­rzy musie­li nauczyć się tego, co Buli­żań­ska – nie mam żad­nych wąt­pli­wo­ści, że dzię­ki talen­to­wi – posia­da już teraz. Swie­tła­na, Wala, Misza, Pra­sko­wia, posta­ci zagad­ko­we, ale nie­po­zba­wio­ne komicz­ne­go rysu, peł­nią rolę figur spa­ja­ją­cych jej świat, na pół real­ny, na pół fan­ta­sma­go­rycz­ny, zwi­chro­wa­ny, gdzie swo­bod­nie moż­na posta­wić pyta­nie: „chy­ba Jezus nie pyta, kto dziś jest na obiad, Wala?”. Buli­żań­ska pisze non­sza­lanc­ko, ale to typ non­sza­lan­cji, któ­ry odno­si się nie do igno­ran­cji, ale do waria­cji powsta­łych dzię­ki jako­ści wyko­na­nia. Stąd bio­rą się zapi­sy pla­stycz­ne i żywio­ło­we: „naj­wspa­nial­sze były moje ruben­sow­skie pię­ty / jak pomi­do­ry, czer­wo­ne, pęka­ły w porze roz­to­pów”, cza­sem opi­su­ją­ce bestial­stwo w jakiś dzie­cię­co-uty­li­tar­ny spo­sób: „przy­by­ło mi pie­gów na twa­rzy, ojciec mówił, że gdzieś musi gasić cyga­re­ty”, cza­sem fra­zy wyra­zi­ste, świad­czą­ce o roz­ma­chu wyobraź­ni, nasu­wa­ją­ce na myśl sko­ja­rze­nia z liry­ką Lor­ki: „roz­kro­jo­ne wczo­raj­sze mię­so, okna i nóż śpie­wa­ły: bal­szoj!”. Mar­ty­na Buli­żań­ska. War­to zapa­mię­tać i zwró­cić uwa­gę na jej wier­sze.