O wierszach Rafała Gawina

Kogo prze­ko­nu­je i do cze­go reto­ry­ka tych wier­szy, kim jest nie­wi­dzial­ny inter­lo­ku­tor, zasy­py­wa­ny pyta­nia­mi o wszyst­ko, a głów­nie o poezję i świat? Jak toczy się ta roz­mo­wa pośród mean­drów współ­cze­snej poezji i czy już odci­ska swój ślad? To jest pyta­nie z kate­go­rii tych: czy jeśli jest obec­ność, to jest już toż­sa­mość? I wiem, że to brzmi, jak iro­nicz­ny frag­ment z wier­sza Gawi­na, jed­nak cho­dzi mi o to, czy te kil­ka ostat­nich mie­się­cy inten­syw­nej obec­no­ści mło­de­go poety prze­kła­da się na coś wyjąt­ko­we­go, inne­go, utoż­sa­mia­ne­go z nie­po­wta­rzal­no­ścią itd. Dla mnie Gawin jest nie­po­wta­rzal­ny i intu­icyj­nie wyczu­wam ory­gi­nal­ność kro­ju jego wier­szy. Poma­wia­ny o labo­ra­to­ryj­ny lin­gwizm, zaska­ku­je publi­cy­stycz­ny­mi wtrę­ta­mi i tak zwa­nym zaan­ga­żo­wa­niem, wpusz­cza­ny w kanał cyni­zmu, potra­fi nagle dotknąć i wzru­szyć; zarzu­ca­ny oskar­że­nia­mi o nad­miar szcze­gó­łów i nie­po­trzeb­ny foto­mon­taż upier­dli­wych deta­li, zachwy­ca sze­ro­kim odde­chem, mądro­ścią, wypra­co­wa­nym świa­to­po­glą­dem.