O Wyborze większości i Wierszach z okolic

Wier­sze Bono­wi­cza są uro­czy­ste, panu­je w nich upo­rczy­wa wznio­słość (…). Bo wznio­sły jest po pro­stu opi­sy­wa­ny w tych utwo­rach świat. Bono­wicz trak­tu­je go wyjąt­ko­wo (jak na poezję współ­cze­sną) poważ­nie, bez drwin, ale i bez pobłaż­li­wo­ści. Wszę­do­byl­stwo cier­pie­nia, nie pozwa­la­ją­ce świa­ta zaak­cep­to­wać, czy­ni zeń jed­nak przed­miot wni­kli­we­go zain­te­re­so­wa­nia poety.

Adam Wie­de­mann

Poetyc­ki empi­ryzm Bono­wi­cza spra­wia, iż świat zja­wia­ją­cy się w jego wier­szach nigdy nie przy­bie­ra kształ­tu Wiel­kiej Cało­ści. Prze­ciw­nie: ten świat dany jest w posta­ci mniej lub bar­dziej przy­pad­ko­wych odru­chów, wycin­ków, strzęp­ków…

Marian Sta­la

Wybór więk­szo­ści Woj­cie­cha Bono­wi­cza wyda­je się z pozo­ru nie­dzi­siej­szy, jak­by nale­żał gatun­ko­wo do poko­le­nia swo­ich star­szych bra­ci, do poezji typo­wej dla lat osiem­dzie­sią­tych. Podo­bień­stwa zda­ją się zresz­tą zauwa­żyć na wszyst­kich pozio­mach: budo­wy wier­sza, skład­ni, sty­li­sty­ki, a nawet obra­zów i meta­for (powie­trze, bla­de świa­tło, sza­rość, mil­cze­nie). (…) Praw­dę mówiąc, gdy­by nie daty nic w tym tomie nie było­by dzi­siej­sze. Czy­ta­jąc te wier­sze zosta­łem prze­nie­sio­ny w epo­kę począt­ku moich stu­diów, a jestem rówie­śni­kiem Auto­ra.

Artur Gra­bow­ski

Sto­su­nek Bono­wi­cza do poetyc­kie­go two­rzy­wa spro­wa­dza się do dość raczej bier­nej obser­wa­cji jego nie­ade­kwat­no­ści. Poeta daje nam do zro­zu­mie­nia, że nośni­kiem zna­czeń nie musi być tekst w jego przy­ję­tej wer­bal­nej struk­tu­rze. Prze­ciw­nie – powra­ca się tu do ewan­ge­licz­ne­go rozu­mie­nia sło­wa, jego ucie­le­śnie­nia; praw­dy wyra­ża­ją przede wszyst­kim zna­ki i sym­bo­le, któ­re nie są prze­kła­dal­ne na język, co nie zna­czy, że nie­czy­tel­ne.

Rado­sław Kobier­ski

Dwu­dzie­sto­dzie­wię­cio­let­ni autor osten­ta­cyj­nie zade­biu­to­wał cien­ką ksią­żecz­ką, gar­ścią drob­nych liry­ków, świa­do­mych sie­bie i sta­now­czo wyde­sty­lo­wa­nych zapi­sków, będą­cych dowo­dem na to, że w stra­te­gii debiu­tu poetyc­kie­go koron­ne miej­sce powin­na zaj­mo­wać odpo­wie­dzial­ność za sło­wo.

Karol Mali­szew­ski

Poezja jako kon­struk­cja inte­lek­tu­al­na. Poezja jako dosko­na­ły mecha­nizm, w któ­ry tchnię­to duszę. To są wier­sze Bono­wi­cza.

Rafał Rża­ny