Od autora

Opo­wia­da­nia, podob­nie jak auto­bu­sy, podró­żu­ją…
I ta histo­ria nie jest żad­nym wyjąt­kiem. Opo­wie­dzia­ła mi ją zna­jo­ma, kie­dy jecha­li­śmy razem przez Dublin, na gór­nym pomo­ście miej­skie­go auto­bu­su. Był bez­barw­ny zimo­wy wie­czór, zim­ny i wil­got­ny, ale kie­dy słu­cha­łem opo­wia­da­nia, chłód i sza­rość świa­ta po dru­giej stro­nie szy­by zacie­ra­ły się. Nie była to zwy­czaj­na opo­wieść. Przez dłuż­szy czas obo­je uwa­ża­li­śmy, że jest to tra­dy­cyj­ne poda­nie ludo­we Indian ame­ry­kań­skich, ale nie mogli­śmy dotrzeć do jego źró­dła. Znaj­do­wa­li­śmy opo­wia­da­nia o bobrach, bizo­nach i innych zwie­rzę­tach, ale Ska­czą­cy Mysz­ka pozo­sta­wał nie­uchwyt­ny. Nie­uchwyt­ny – aż do nie­daw­na. Sądzi­li­śmy, że histo­rię tę napi­sał jakiś nie­ży­ją­cy już India­nin, w cza­sach kie­dy nie było jesz­cze tej Ame­ry­ki, jaką zna­my dzi­siaj – zanim jej rze­ki zosta­ły zanie­czysz­czo­ne, lasy – prze­trze­bio­ne, i zanim roz­mno­ży­ły się mia­sta. Nie mie­li­śmy racji. Histo­rię o Ska­czą­cym Mysz­ce napi­sał pier­wot­nie Hyemey­oh­sts Storm, a opu­bli­ko­wał ją po raz pierw­szy dopie­ro w 1972 roku w tomie opo­wia­dań ludo­wych i swo­ich wła­snych pt. Seven Arrows (Sie­dem strzał), wyda­nym przez Har­per & Row w Nowym Jor­ku.
Histo­ria o Ska­czą­cym Mysz­ce, tak jak ją tutaj poda­ję, jest moją inter­pre­ta­cją, i chciał­bym mieć nadzie­ję, że po jej prze­czy­ta­niu zarów­no dzie­ci jak i doro­śli nabio­rą ocho­ty, żeby odna­leźć pier­wo­wzór.
We wszyst­kich takich opo­wia­da­niach, czy to afry­kań­skich, czy to ame­ry­kań­sko-indiań­skich, czy też sufic­kich, obok samej fabu­ły kry­je się pew­na nauka. Być może jed­na z „nauk” Ska­czą­ce­go Mysz­ki pole­ga na tym, że wszyst­kie stwo­rze­nia są czę­ścią cało­ści, że wza­jem­nie na sie­bie oddzia­ły­wu­ją, że sobie nawza­jem dają i bio­rą od sie­bie, bez wzglę­du na to, jak mało waż­ne mogą wyda­wać się na począt­ku.