Wiersz dla Maćka Meleckiego; Huczne ostatki; Groński cytuje Marcjalisa

wiersz dla maćka meleckiego

pięść w kamień. pta­ki fru­ną szyb­ko jak z kla­tek
fil­mu gro­zy. park jest już zie­lo­ny, wło­sy bia­łe,
krew jak zwy­kle. natręt­na myśl o tym zabi­ja każ­dą
inną, któ­ra pew­nie dała­by cze­muś począ­tek.

nagle koniecz­ność wzię­cia zakrę­tu sta­wia w mar­twym
punk­cie. zatrzę­sie­nie rów­no­rzęd­nych alter­na­tyw
wobec któ­re­go moż­na jedy­nie spa­so­wać. wybie­ra­nie
nie jest niczy­ją moc­ną stro­ną, prze­ciw­nie.

świa­tło w tune­lu oka­zu­je się ogni­skiem stwo­rzo­nym
na bazie porzu­co­nej butel­ki, z któ­rej mógł­by
wyleźć dżin, ale nie wyła­zi. za to cień kła­dzie się
pod noga­mi coraz dłuż­szy i węż­szy jak mar­gi­nes.

instynk­tow­nie wyczu­wa­na bli­skość celu spo­wal­nia
krok, opóź­nia­jąc na siłę dotar­cie, prze­sta­ją­ce się
nagle liczyć. nikt już nie pró­bu­je wymie­rzyć pro­por­cji
pomię­dzy prze­by­tym, a tym, co pozo­sta­je do przej­ścia.

Chy­ba mój ulu­bio­ny wiersz z „Prób nego­cja­cji”; bo bez­ce­ro­mo­nial­nie oka­zu­je się być zaska­ku­ją­co aktu­al­nym, cią­gle. Wte­dy, jako pro­sty szyfr nawi­ga­cji, był w moim mnie­ma­niu rodza­jem mani­fe­sta­cji; dziś być może oka­zu­je się ciut bar­dziej kon­tem­pla­cyj­nym; jak­by eks­po­nat na okre­sie prób­nym w muzeum złu­dze­nia? Naj­trud­niej wyobra­zić sobie róż­ne moż­li­we kom­bi­na­cje sygna­łów wej­ścio­wych i wyj­ścio­wych dla róż­nych ele­men­tów logicz­nych.

huczne ostatki

anek­tu­je­my bar, ty obsta­wiasz par­kiet. muza z equ­ali­ze­ra
rżnie na full, ever­gre­eny z kolek­cji snu, stu­pły­to­we cac­ko
za śmiesz­ną sumę. na ich sprzę­cie lou reed śpie­wa gło­sem
lau­rie ander­son: życie powsta­je z oso­bli­we­go smut­ku, z

nie­pew­no­ści. nie mogąc dobrać przed mara­to­nem czó­łe­nek,
bie­dacz­ka upusz­cza krwi nad wan­ną w tak­cie kor­sa­ko­wa,
sypia przy świe­tle, modli się odru­cho­wo sone­tem;
stro­bo­sko­po­we nie­bo osu­wa się jak suk­no ze sto­łu jury

(nakryj się, dzie­wecz­ko!) twój loop na bosa­ka u maxi­ma
w bre­mie żarł­by o nie­bo lepiej niż wstąż­ki moby­’e­go,
masz u nas wszyst­kich ein­to­po­we noty! jesz­cze sto powtó­rzeń.
ćwicz stu­takt. cała resz­ta to bet­ka. lecz cóż to? spo­co­na

jak w poście­li z kory, w kiblu bez drzwi pijesz wodę z kra­nu
(a pro­pos, kie­row­nicz­ko, niech kró­lo­wa zaj­rzy do lodów­ki,
świa­tło się mro­zi). nie pozna­ło cię szczę­ście i tań­czy­ło z tobą;
zapo­wiedź replayu kła­dzie cień, mąci lazur sła­wy, szczer­bi

kra­wę­dzie w krysz­tał­kach soli, brą­zo­we­go cukru? marze­nia,
lore­lei, są w naszych rękach chiń­ską por­ce­la­ną. bez buso­li
mapa zwo­dzi, prze­kład złych języ­ków zapra­sza na rafę.
a ty? przed pierw­szą pro­stą puch­niesz, jak ligni­na.

Wiersz nie­ja­ko „dokle­jo­ny” do książ­ki; powsta­wał rów­no­le­gle z tek­sta­mi z książ­ki „Para­di­so”, choć nie zna­lazł sobie miej­sca ani tam, ani w „Dłu­gim maju”. Przy­na­leż­ny, zde­cy­do­wa­nie, spi­so­wi tre­ści tej z moich ksią­żek, któ­rej nie lubię naj­bar­dziej; tej, gdzie siat­ków­ka klei się wybor­nie; a nocą uli­ce miast oświe­tla świa­tło lamp sodo­wych; a lam­py sodo­we emi­tu­ją świa­tło o żół­tej bar­wie.

groński cytuje marcjalisa

dla­cze­góż by nie przy­znać sobie pra­wa gło­su
cho­ciaż­by by nazwać post­mo­der­nizm wypad­kiem
przy pra­cy i wyznać publicz­nie, że bar­dzo
podo­bał mi się film „tita­nic” a czy­jeś życie

wewnętrz­ne nie jest tema­tem na powieść?
to jed­nak zabrzmi źle choć wciąż zabrzmi
ład­nie, bo źle się czu­ję z tym, że w zeszłą
nie­dzie­lę nie byłam w koście­le ale gorzej

z tym, że przez ostat­nie lata bywa­łam tam
rzad­ko i że lite­ra­tu­ra to misja, któ­rą
spie­przy­łam na star­cie a mój gust kształ­to­wa­li
ludzie o guście nie tyle złym co wypa­czo­nym

i że jak­by na cie­bie nie spoj­rzeć ty i tak
nie spoj­rzysz tak na mnie i moż­na uło­żyć
sobie życie z przed­sta­wi­cie­lem han­dlo­wym,
jasne, a przy­go­dy w bra­mie, złe inten­cje

i alko­hol we krwi da się zała­twić buj­dą
o nad­wraż­li­wo­ści; oto sło­wa pio­sen­ki
„wish you were here” zaczę­ły mówić o mnie;
ja tyl­ko redu­ku­ję dyso­nans

A Pod­gór­nik cytu­je Joan­nę Gizę-Stę­pień, piszą­cą o Pod­gór­nik, iż ta (…) pisze głów­nie o dra­ma­ty­zmie bycia sobą. Jej świa­do­mość egzy­sten­cjal­na jest tra­gicz­na, każe sta­le wybie­rać i bez­sku­tecz­nie dążyć do szczę­ścia, choć­by za cenę … nie­szczę­ścia.

Rzad­ko sły­szy­my, a już dopraw­dy nie­zmier­nie rzad­ko czy­ta­my tak miłe, a zara­zem wni­kli­we, odkryw­cze, pięk­nie sfor­mu­ło­wa­ne, a nawet współ­czu­ją­ce zda­nia na temat swych wier­szy. (…!…) War­to się dziś tym szczę­ściem z PT Czy­tel­ni­ka­mi podzie­lić.

stacja docelowa

nie ma się czym przej­mo­wać jestem mło­da ład­na
i abso­lut­nie odda­na pra­cy lite­rac­kiej nie cho­ru­ję
nie jestem niczym obcią­żo­na małe poran­ne zapa­ści
oka­zyj­nie sen kolo­ry i kon­tu­ry

trwa­le nie­zdol­na być może bez­płod­na nie mia­łam
nigdy szczę­ścia kłam­stwa okru­cień­stwa tego świa­ta
czu­łe krót­kie gwał­ty wszyst­ko oglą­da­ne zza mokrej
szy­by nie cho­dzi­ło o mnie

nie przej­mu­ję się czas tu pły­nie lek­ko i jest spo­kój
roz­ma­wiam o nim godzi­na­mi szy­by zaszły mgłą
myślę że wła­śnie prze­sta­łeś tu bywać pamię­tam
przy­naj­mniej jak pach­niesz

pamięć przed­mio­tów moż­na pisać całe książ­ki
o kimś kto nie sta­je na wyso­ko­ści zada­nia
dwie szczo­tecz­ki do zębów nie­po­trzeb­ne sło­wa
te same dla każ­de­go

nie cho­dzi­ło o mnie całe życie łykam takie
momen­ty ale całe życie to w moim przy­pad­ku chwi­la
więc przed pierw­szą zmarszcz­ką trud­no uogól­niać
poziom kom­pli­ka­cji coś niby okre­śla

bar­dzo wąska prze­strzeń któ­rą prze­szło ostrze
wie­rzę że się wszyst­kie­go docze­kam
jak w pio­sen­kach miłość musi być słod­ka i bole­sna
jaki sąd w to uwie­rzy

Dziw­ne; ale prze­sta­je mi być do śmie­chu, gdy przy­po­mi­nam sobie ten wiersz. Czy­ta­łam go kil­ka­dzie­siąt razy na spo­tka­niach autor­skich; i zawsze ze mnie szy­dził. Teraz też sta­wia swo­je krop­ki.