Paradoksy i zderzenia czołowe

Nicze­go nie pla­nu­ję, nic nie pró­bu­ję wskrze­szać, poza cha­otycz­ną pamię­cią. Opie­wam to, co na bie­żą­co się jawi, zarów­no w kie­li­chu kwia­tu, jak i nad całą łąką. Mam wra­że­nie, że potra­fię nad tę łąkę się wznieść, ale jed­no­cze­śnie nie­rzad­ko pochła­nia mnie, wsy­sa bar­dzo głę­bo­ko w zie­mię, gdzie prze­le­wa­ją się i mie­sza­ją wszyst­kie życio­daj­ne soki. W kolej­nej książ­ce pró­bu­ję zawrzeć i wyra­zić doświad­cze­nia ostat­nich dwóch lat, ale – jak wia­do­mo i jak zwy­kle – wycho­dzi z tego kolej­na opo­wieść o całym życiu i nie tyl­ko, i chciał­bym, żeby tak było dalej. Poprzez zaba­wę wyra­zić roz­pacz, z roz­pa­czy wysko­czyć wyso­ko ponad chmu­ry, żeby ogrzać się w słoń­cu i znów zaba­wić się jego pro­mie­nia­mi. Tego typu para­dok­sy, zde­rze­nia czo­ło­we chcę cały czas ogrze­wać w dło­niach, żeby nie osty­gły. Cze­mu mia­ło­by być ina­czej? Ina­czej jest nud­no i pusto. A to ostat­nie, o co mi cho­dzi w tej grze.