Piosenka pijaka II, Milcz

Piosenka pijaka II

I zno­wu myśl, któ­ra mnie bru­dzi:
miłość jest bia­ła i pod­ła, dzi­ka i cięż­ka
jak polar­ny niedź­wiedź. I zno­wu
zaczy­nam się bać, bo na bie­gu­nie noc,
pół roku nocy, począ­tek błą­dze­nia.

I zno­wu myśl, od któ­rej cho­dzę
jak syfiarz. Ona się poja­wi­ła na śnie­gu,
w ciem­nej bra­mie, malut­ka jak
wstąż­ka żałob­na. Zro­bi­łem z niej
prze­ście­ra­dło, zro­bi­łem z niej nie­bo.

Kon­ty­nu­acja „Pio­sen­ki pija­ka” – wier­sza, któ­re­go w arku­szu nie ma, a któ­ry pod­bił ser­ca chło­pa­ków i obu­rzył dziew­czy­ny. „Pio­sen­ka pija­ka II” jest wier­szem dla dziew­czyn, jest zadość­uczy­nie­niem za tę ohyd­ną puen­tę z „jedyn­ki”.

Milcz

Dro­ga dru­ga stro­no, doje­cha­łem do domu.
W podró­ży zwra­ca­łem gło­wę ku górom.
Spójrz, jakie mam absur­dal­ne pię­ści.
Przy­wio­złem srebr­ne tale­rze.

Bar­dzo źle się czu­łem, kie­dy powsta­wał ten wiersz. Obu­dzi­łem się koło połu­dnia, posze­dłem do łazien­ki, zbie­ra­ło mi się na wymio­ty. W gło­wie ska­ka­ły jakieś skraw­ki zdań zupeł­nie nie­za­leż­ne ode mnie. Jedy­ne uczu­cie, jakie w sobie mia­łem, to nie­na­wiść. Spoj­rza­łem w lustro i powie­dzia­lem do tego uczu­cia i do tych zdań: „Milcz!”. Póź­niej nastą­pi­ło uko­je­nie.