Podróż przez stromizny, przepaście, bagna i odmęty

Mię­dzy arty­stą a czło­wie­kiem, któ­ry tym arty­stą się dla nas sta­je, roz­cią­ga się rzad­ko dostrze­gal­na gra­ni­ca. Gdy się­ga­my po wywia­dy rze­ki z twór­czy­nia­mi lub twór­ca­mi, obcu­je­my z „arty­sta­mi”, czy­li posta­cia­mi, któ­re ktoś dla nas lepi z wła­snych pomy­słów wize­run­ko­wych i naszych ocze­ki­wań. W wygod­nej pozy­cji może­my przy­glą­dać się kole­jom arty­stycz­nej podró­ży bohaterki/bohatera, a po zamknię­ciu książ­ki mamy wra­że­nie, że „wie­my wię­cej”.

Wia­ra, nadzie­ja i krwa­wa łaź­nia  to zupeł­nie inna przy­go­da. Sta­je przed nami nie „Nick Cave”, któ­re­go nagra­nia, kon­cer­ty, wide­okli­py, powie­ści i zapi­ski uwiel­bia­my. Nie arty­sta, a czło­wiek. Z całą swo­ją kru­cho­ścią, napa­da­mi zwąt­pie­nia, roz­pa­czy, furii i eufo­rii. Gigant, któ­ry tak samo jak my musi wydo­być drza­zgi z duszy i cia­ła, tak samo tra­ci wia­rę i ją odzy­sku­je. Któ­re­go nie­mal każ­dy dzień jest bitwą.

Ta książ­ka to podróż przez stro­mi­zny, prze­pa­ście, bagna i odmę­ty, nie wywiad rze­ka, ale wywiad – powieść przy­go­do­wa, w któ­rej może­my jak ste­to­sko­pem wsłu­chać się w bul­got krwi i ter­kot ser­ca, jak pod mikro­sko­pem zaj­rzeć w każ­dy foton iskry natchnie­nia i w każ­dą cze­luść czar­nej dziu­ry gnie­wu i smut­ku. Zapusz­cza­my się w kra­inę koń­ca świa­ta i nadziei-mimo-wszyst­ko. Pozna­je­my sce­no­gra­fię jedy­ne­go w swo­im rodza­ju poko­ju pra­cy – świa­ta wewnętrz­ne­go czło­wie­ka, któ­ry prze­szedł nie­jed­ną męczar­nię. Po zamknię­ciu książ­ki będzie­my mieć wra­że­nie, że wie­my wię­cej tak­że o sobie samych.