POWRÓT DO DOMU

Powrót do domu

nie syn robot­ni­ka ale nie­do­szły
samo­bój­ca a w oczach swo­ich
wier­szyn nie syn chłop­ki a doszły
samo­jeb­ca a w oczach swych
gno­jek nie wnuk elek­try­ka a nie­do­szły
samo­uk a w oczach swo­ich doszły
nie­do­uk nie wnuk soł­ty­sa a lewe ręce
a w swo­ich oczach szkło zbi­tych dróg
nie ulu­bie­niec pani od licze­nia
a popy­cha­dło pani od języ­ka
nie wnuk chłop­ki tej waż­nej co poko­na­ła
wiedź­mę konio­bój­czą i tę konio­jeb­ną
a kucyk on weź­mie swój cię­żar na spa­cer
ten wiersz by dotrzeć same­mu
nie wie­dząc czy tato zro­zu­miesz gdy mama
w babę zapro­si cię i dzia­da

Czy­ta­łem sobie Powrót do Reims Didie­ra Eri­bo­na (Wydaw­nic­two KARAKTER) o bli­sko­ści i obco­ści fran­cu­skie­go inte­lek­tu­ali­sty wobec rodzi­ny z kla­sy ludo­wej i olśni­ło mnie, jak ja w swo­im życiu ponie­kąd powta­rzam jego sche­mat odcię­cia się od korze­ni i powro­tu do źró­deł. Ponie­kąd powta­rzam, bo nie zosta­łem ani fran­cu­skim, ani nawet pol­skim inte­lek­tu­ali­stą, ale wyob­co­wa­łem się z rodzi­ny przy­naj­mniej na jakiś czas. A rodzi­na moja  ludo­wa, ale z sil­ną pre­sją na awans do kla­sy śred­niej, co się zresz­tą uda­ło, jak byłem już star­szy. To są jakieś tajem­ni­cze pro­ce­sy spo­łecz­no-psy­cho­lo­gicz­ne. To jest moja pry­wat­na, poli­tycz­na, mate­ria­li­stycz­na, gene­alo­gicz­na mistyka/magia.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry, Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go i Spor­tu pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go.