Poza granicami prawdy

Przy produkcji gąbek w Leverkusen

O tych, o któ­rych mówi się, że są z Pol­ski,
w Pol­sce mówi się, że są z Nie­miec. Podo­ba mi się taki
brak loka­li­za­cji. Ja, ja, ja: dziś na pew­no jestem odpo­wie­dzią
na wszyst­kie pyta­nia, cho­ciaż nie­któ­rych z nich nie rozu­miem,
reagu­ję w ciem­no i napraw­dę szko­da,
gdy nie o taki odzew cho­dzi­ło.

Rena­te popra­wia wło­sy, suge­ru­jąc mi, że mam popra­wić akcent.
Roz­ma­wia­my poważ­nie w cza­sie obia­do­wej prze­rwy.
Sły­szysz głos z Litwy?
– Jedz­my, nikt nie woła.

Rok 2011. Mam pra­wie 19 lat. Tuż po matu­rze wyjeż­dżam na dwa mie­sią­ce do pra­cy w Lever­ku­sen. Jest tam spo­ro Pola­ków. Paku­je­my gąb­ki. Kie­row­nik krzy­czy, a w tle sły­chać odgło­sy maszyn. Roz­cią­ga się brzyd­ki widok. Znacz­nie lepiej było­by poje­chać w góry lub przy­naj­mniej nie opusz­czać Tar­now­skich Gór.

Godzi­na 13:00. Prze­rwa. I muszę przy­znać, że nigdy nie roz­ma­wiam z Rena­te, cho­ciaż ona ist­nie­je napraw­dę. Nigdy też nie jestem odpo­wie­dzią na wszyst­kie pyta­nia. Piszę, jeże­li ktoś chciał­by o to zapy­tać.