Prequel

Prequel

O stu tysią­cach Alej Pił­sud­skie­go, rwą­cych pod oknem, gdy budzi
mnie w Hote­lu dzwo­nek. Że nie znam źró­deł ni pra­wi­deł
gry, do któ­rej ani nie zapra­szam. Wiem wie­le, jak na swo­je 36 lat.

Psi­kus świa­tła w odłam­kach szyb, w dro­dze na gorz­ką impre­sję z
fina­łem, co nie sma­ku­je za razem. Potrze­ba doko­nań, nim
się sta­nie przed­mio­tem. Zdro­wo pokrę­ci­ło! Pito zdro­wie i zgod­nie

pali­li­śmy moc­ne i cukier­ki jadłam gar­ścia­mi. Dziw­ne odrę­twie­nie.
Nad­cią­ga­ją pocią­gi z Czę­sto­cho­wy i Bia­łe­go­sto­ku, z Opo­la,
Pozna­nia. Żeto­ny C i odręb­ne unie bile­to­we. Eso­es z wywcza­sów:

wart­cy, względ­ni i zgod­ni! Ubez­pie­czaj mnie, po połu­dniu wpa­daj
zamknąć poca­łun­kiem usta. W ciem­no. Nic wła­śnie się zda­rza.

Zuch dziew­czy­na! Chy­ba się porzy­gam. Sto­ję jak rekla­ma O czym
piszesz pod neo­nem Dwo­rzec Łódź Fabrycz­na. Mar­twie­ją opusz­ki
pla­nów. Mam jesz­cze 17 lat i jestem, nie wiem jak napi­sać

7 grud­nia 1996

Wiersz napraw­dę (zgod­nie z dato­wa­niem) powstał 7 grud­nia 1996 roku. Spi­sa­łam go w łódz­kim hote­lu Świa­to­wid naza­jutrz po ode­bra­niu dzie­się­ciu egzem­pla­rzy Prób nego­cja­cji i dzie­wię­ciu­set zło­tych nagro­dy pod­czas gali roz­strzy­gnię­cia II Ogól­no­pol­skie­go Kon­kur­su na Debiut Poetyc­ki im. Jac­ka Bie­re­zi­na. Mój los, wcze­śniej już mi pisa­ny (dosłow­nie: pisa­ny), został przy­pie­czę­to­wa­ny, i co cie­ka­we, mia­łam tego świa­do­mość. Nale­żę do garst­ki szczę­śliw­ców, któ­rzy nie mają pro­ble­mu z odpo­wie­dzią na pyta­nie: co chcesz robić w życiu? Ja po pro­stu wie­dzia­łam, i nigdy swo­ich wybo­rów nie żało­wa­łam, były dla mnie oczy­wi­ste. Tam­ta dziew­czyn­ka wybra­ła się w podróż bez bile­tu, zde­ter­mi­no­wa­na i (nie­raz głu­pio) odważ­na. Widzę ją, w czar­nych dżin­sach, w czar­nym poroz­cią­ga­nym swe­trze, oszo­ło­mio­ną, zmę­czo­ną, dum­nie ści­ska­ją­cą rekla­mów­kę z dzie­się­cio­ma egzem­pla­rza­mi debiu­tanc­kiej książ­ki. Dzier­żą­cą swo­ją legi­ty­ma­cję, swo­je powo­ła­nie, swój dowód na to, że wybie­ra dobrze. Nie mogą­cą się docze­kać, kie­dy będzie świę­to­wa­ła z przy­ja­ciół­mi na uko­cha­nym Ślą­sku. Jesz­cze nie wie, że to świę­to będzie trwać już zawsze. Z tymi samy­mi przy­ja­ciół­mi, i z wie­lo­ma inny­mi, któ­rych dopie­ro spo­tka, by podzie­lić z nimi życie i lite­ra­tu­rę, będzie świę­to­wać i smu­cić się na całe­go. Będzie upa­dać i latać. Odbie­rać nagro­dy i łykać gorz­kie piguł­ki. Pozna smak miło­ści i smak cięż­kiej pra­cy. Będzie obra­cać mone­tą wspar­cia i rywa­li­za­cji. Próż­no­ści i poko­ry. Wier­no­ści i pokus. Już za chwi­lę poje­dzie do Legni­cy na pewien festi­wal, któ­ry na zawsze zmie­ni jej życie. Ta cudow­na kolej­ka gór­ska już cze­ka, by ją porwać bez powro­tu, tym­cza­sem ona śpi w poran­nym pocią­gu z Łodzi do Gli­wic i nawet nie śni o wspa­nia­ło­ściach oraz potwor­no­ściach doro­słe­go życia. Tak, wte­dy, w Łodzi, bez­pow­rot­nie doro­słam. I o tym jest ten wiersz.