Prospekt Peiperowski

1.1. To, cze­go chce­my od rze­czy­wi­sto­ści, jest dla nas waż­niej­sze od tego, jaka ona jest. Poezja jest spra­wą zbyt donio­słą, aby wol­no było w niej cokol­wiek powta­rzać.

1.2. Kocha­my sło­wo, wszyst­ko, co doty­czy sło­wa; jego życie; jego odmia­ny i drob­ne odcie­nie; jego związ­ki i związ­ki związ­ków. A szcze­gól­nie kocha­my nie­zna­ne jego moż­li­wo­ści; to, co my sami uczy­nić z nie­go potra­fi­my; kocha­my każ­dą pra­cę nad nim.

1.3. Pró­bu­ję. Jeśli się mylę, to tyl­ko pomył­ką, któ­ra bar­dziej zbli­ża do praw­dy niż pew­ne praw­dy.

2.1. Tre­ścią poema­tu jest jego wszyst­ko, wszyst­ko powin­no być zbu­do­wa­ne.

2.2. Nie­trud­no wyobra­zić sobie utwór, któ­re­go poszcze­gól­ne zda­nia nie pocho­dzi­ły­by z jakie­goś jed­ne­go zda­rze­nia, lecz były­by tak dobra­ne, aże­by uczu­cia wywo­ły­wa­ne przez nie w czy­tel­ni­ku ukła­da­ły się według praw usta­no­wio­nych przez auto­ra. Poszcze­gól­ne zda­nia zwią­za­ne były­by ze sobą nie spój­no­ścią tema­tu, lecz spój­no­ścią rezul­ta­tu uczu­cio­we­go. Następ­stwo zdań opie­ra­ło­by się nie na następ­stwie real­nych zja­wisk, lecz na następ­stwie podyk­to­wa­nym linią zamie­rzo­ne­go uczu­cia. Układ taki miał­by głę­bo­ką kon­se­kwen­cję. Był­by w nim sens.

3.1. W dzie­dzi­nie wizu­al­no­ści daje nowa poezja to, co nazy­wam widze­nia­mi wewnętrz­ny­mi.

3.2. Do wła­ści­wo­ści tych widzeń nale­ży, że przed­mio­ty poja­wia­ją się w nich nie w cało­ści, lecz w ułam­kach, w uryw­kach.

3.3. Uryw­ko­we widze­nia wewnętrz­ne nie mają zróść się w jakiś jeden obraz, w jakąś jed­ną wizję, wręcz prze­ciw­nie: powin­ny pozo­stać w uryw­ko­wo­ści, w uryw­ko­wo­ści zmien­nej, cią­gle róż­nej, wystę­pu­ją­cej w róż­nych związ­kach.

4.1. Wie­lo­znacz­ność wier­szy może być ich uro­kiem, bo zosta­wia wię­cej miej­sca dla widzeń intym­nych, ści­śle oso­bi­stych, któ­re są głów­nym źró­dłem roz­ko­szy czy innych wzru­szeń, jaki­mi przy­le­ga­my do poezji.

5.1. Wywo­ły­wa­nie marzeń jest słu­że­niem życiu.

6.1. Krót­ko­wzrocz­ne poj­mo­wa­nie uty­li­ta­ry­zmu eko­no­micz­ne­go i niskow­zrocz­ne poj­mo­wa­nie mate­ria­li­zmu eko­no­micz­ne­go spra­wi­ły, że sło­wo ozna­cza­ją­ce to, bez cze­go żaden pocią­ga­ją­cy obraz przy­szło­ści obejść się nie może, bez cze­go żad­ne hasło wal­ki nie może posia­dać wszyst­kich swych skrzy­deł, sło­wo tak wie­le ozna­cza­ją­ce sta­ło się nagle cię­ża­rem i stra­szy­dłem. Ludzie wsty­dzą się sło­wa „pięk­no”.

7.1. Żaden z moich współ­pra­cow­ni­ków nie pod­jął naj­da­lej posu­nię­tych moich osią­gnięć, mimo że są one tyl­ko zapo­cząt­ko­wa­niem i że dro­ga do dal­szych cią­gów jest jesz­cze otwar­ta.

7.2. Powie­dzą: eks­pe­ry­men­ta­tor­stwo!