[przypal]

[przypal]

a nie­wie­le wcze­śniej gdy spo­tka­łem Pino­na
pod krysz­ta­ło­wą wie­żą kościel­ną Kau­ri­smäkie­go
wyter­ko­ta­łem krzy­ży­ko­wo je n’a­ime je n’a­ime.

w tę jego mię­si­stą mord­kę meta­fo­ry­ki jaz­zo­wej
zim­nej kawy dla ter­ro­ry­stów husa­rii
cią­gną­cej do sie­ni
mimo że mogę zagry­zać jej skrzy­deł­ka
być marze­niem wypeł­nio­nym mię­chem
mod­nych maj­tek na boskich skro­niach
dosta­ję praw­dzi­we­go pier­dol­ca gdy Sam
gra w kół­ko to samo jak neu­ro­tycz­ny kró­lik
ale czym jest kró­lik i czym jest jak
cichut­ko kobiet chra­pią­cych fil­mów
o duble­rach sobo­wtó­rów.

wystu­kał cyr­ko­wo na pulch­nych war­gach
że nie­wie­le wcze­śniej gdy spo­tkał Kauf­ma­na
uści­snął nie­chcą­cy jego obie dło­nie
śli­skie jak décon­struc­tion w
koro­nach słod­kie­go Sher­wo­od
pole­cił mi zeżreć wła­sną gło­wę tak się dąży
do abso­lu­tu zdo­by­wa się laj­ki.

pod­glą­dał jak wci­nam łepe­ty­nę i mam­ro­tał
j’a­ime j’a­ime j’a­ime skraj­ny uśmiech mini­pi­ra­ta
roz­rzu­cił pod krysz­ta­ło­wą w. kościel­ną pół koń­ca
tym co klę­ka­ją jedy­nie przed okru­chem
nie był lep­szy od nas cmo­kał post­mo­der­ne­mer­de!
usiadł przy reszt­ce rze­ki zało­żył
mar­ko­we gacie na reszt­ki mojej gło­wy do
koń­ca wier­sza chwa­lił łąki przy­pa­lo­ne.

bo takie mie­li­śmy role i taki do był wiersz
zapo­ży­czo­ne magnum opium
gatu­nek: hor­ror kome­dia fan­ta­sy.

[przy­pal] to zachę­ta.
autor­skie nawo­ły­wa­nie z offu.
histo­ria tego wier­sza to cała [?] histo­ria autor­skiej [?] fazy.
dobrze prze­być ją z przy­ja­ciół­mi.
dobrze, gdy przy­ja­ciół­mi są dziw­ne gwiaz­dy dziw­ne­go kina.
dobrze wyter­ko­tać  im pro­sto w mord­ki pew­ne nie­ści­sło­ści, ści­ski.
powin­no zro­bić się dziw­niej.
nad­cho­dzi czas nie­skład­nych aneg­do­tek, wąt­pli­wych wyzwań.
w cenie jest mam­ro­ta­nie.
[przy­pal] mogło­by być zło­śli­wo­ścią, roz­li­cze­niem, popi­sem, nega­cją, wyzna­niem.
zosta­ło napi­sa­ne spe­cjal­nie dla przy­ja­cie­la na począ­tek jego aktor­skiej dro­gi.
dla­te­go pozo­sta­nie zachę­tą.
hor­ror kome­dia fan­ta­sy może być prza­śną meta­fo­rą życia.
przy­jem­niej: wycy­ze­lo­wa­ną odpo­wie­dzią na zachę­tę.
pozdra­wiam tech­no­lo­gia!