Rozrachunek z teraźniejszością

Powąz­ki to nowy tomik poetyc­ki Tade­usza Pió­ry – war­szaw­skie­go poety, tłu­ma­cza, felie­to­ni­sty. Jego tytuł budzi jed­no­znacz­ne sko­ja­rze­nia dla czy­tel­ni­ków, nawet jeśli nie są war­sza­wia­ka­mi. Przy­wo­łu­je Cmen­tarz Powąz­kow­ski, czy­li naj­bar­dziej zna­ną, zabyt­ko­wą nekro­po­lię w sto­li­cy. Świet­nie łączy się to z sza­tą gra­ficz­ną, któ­ra zosta­ła utrzy­ma­na w czar­no-bia­łej tona­cji. Czy będzie to zatem pró­ba roz­ra­chun­ku z prze­szło­ścią?

Już lek­tu­ra kil­ku wier­szy pozwa­la odpo­wie­dzieć na posta­wio­ne pyta­nie. Utwo­ry Tade­usza Pió­ro to roz­ra­chu­nek, ale zwią­za­ny z teraź­niej­szo­ścią, w któ­rej żyje pod­miot lirycz­ny. W poetyc­kich reflek­sjach poja­wia­ją się jed­nak odnie­sie­nia do jakie­goś daw­niej, któ­re­go doświad­czy­ło „ja” lirycz­ne („Teraz już nie, ale wte­dy). Pozwa­la to na uwy­dat­nie­nie wszel­kich róż­nic bądź podo­bieństw, jakie tu wystę­pu­ją.

„Rand­ka” przy­no­si waż­ne spo­strze­że­nie o sek­su­al­no­ści. Spo­tka­nie kobie­ty i męż­czy­zny pro­wa­dzi zazwy­czaj do sek­su, któ­ry ma nikły wpływ na bieg życia współ­cze­snych ludzi. Nie sprzy­ja two­rze­niu sil­nych wię­zi emo­cjo­nal­nych, jest przy­go­dą. Z tym wią­że się tekst „Dla­cze­go jestem fra­je­rem”, w któ­rym pod­miot lirycz­ny uskar­ża się na nie­szczę­śli­wą miłość. Jego wybran­ka nie jest mu wier­na, lecz on nie prze­sta­je jej kochać. Pod­miot to czło­wiek, któ­ry nie może odna­leźć się pośród współ­cze­snej roz­wią­zło­ści.

W „Pola­ro­idzie” zwró­co­no uwa­gę na rela­cje pomię­dzy ludź­mi. Przy­pad­ko­wy, samot­ny czło­wiek bez zmar­twień nie wzbu­dza zaufa­nia. Zupeł­nie ina­czej jest z gru­pą ludzi, któ­rych się zna. Takie zesta­wie­nie zosta­ło pod­su­mo­wa­ne cel­ną reflek­sją, że cza­sy woj­ny nicze­go nie nauczy­ły niko­go. Wciąż popeł­nia­ne są te same błę­dy.

Cie­ka­wy wyda­je się jesz­cze wiersz „Poję­cie iro­nii”, któ­ry jest naj­krót­szym tek­stem w tomi­ku, bo skła­da się na nie­go tyl­ko inter­punk­cja („:)”). Ta kom­po­zy­cja odda­je fał­szy­wość, jaką obser­wu­je­my w dzi­siej­szych cza­sach. Niby kogoś lubi­my i uśmie­cha­my się do nie­go, a w głę­bi duszy czu­je­my coś prze­ciw­ne­go.

Tomik poetyc­ki Powąz­ki wpi­su­je się do kate­go­rii poezji, któ­ra zain­te­re­so­wa­ła się codzien­no­ścią i potocz­nym języ­kiem, nie tra­cąc jed­nak swo­je­go arty­zmu. W wier­szach pod­ję­to kry­ty­kę naszych cza­sów, w któ­rych zapa­no­wa­ła degren­go­la­da. Może poeta ma cał­ko­wi­tą rację? Jak sądzisz, czy­tel­ni­ku?