Skądś znamy to uczucie

Wier­sze Adrian­ny Ole­jar­ki ujmu­ją pro­sto­tą i kame­ral­no­ścią, ich boha­ter­ka przy­pa­tru­je się krzą­ta­ni­nie ojca przy gro­bach bli­skich, pisze list do mat­ki, zda­jąc sobie spra­wę, że „nikt już nie pisze listów do matek”, tym bar­dziej w for­mie lirycz­ne­go wyzna­nia, i mało ją obcho­dzi, czy zosta­nie posą­dzo­na o czu­łost­ko­wość bądź sta­ro­świec­czy­znę. To tak­że zapis godze­nia się z prze­mi­ja­ją­cą mło­do­ścią, cele­le­bra­cja utra­ty, któ­ra nie jest zabie­giem maso­chi­stycz­nym, ale jedy­ną dro­gą uciecz­ki przed nihi­li­zmem. „No prze­cież nie tak mia­ło to wszyst­ko wyglą­dać” – czy­ta­my w wier­szu „nie­po­ko­le­nie”.

Skądś zna­my to uczu­cie. Myślę, że gdy przyj­dzie na świat (już przy­szło?) poko­le­nie ludzi, któ­rzy stwier­dzą po latach: „Wła­śnie tak mia­ło to wszyst­ko wyglą­dać”, prze­sta­nie ist­nieć poezja. Prze­past­nie smut­ne wier­sze Ole­jar­ki dają pocie­sze­nie nie tym, co komu­ni­ku­ją, ale tym, że w ogó­le są i żalą nam się do ucha ści­szo­nym gło­sem.