Składam dymisję, usuwam konto

Składam dymisję, usuwam konto

świ­nie roz­wie­szo­ne pod nie­bem. ktoś pod­ło­żył
głos. dzwo­nią do mnie son­da­żow­nie:

– co myślisz skur­wy­sy­nu
o pro­mie­nio­wa­niu tła?
– mój ojciec spa­lił cały sad
i śnię­ty śnię­ty śnię­ty
on na szwach na zaspach.

oka­dzić moni­to­ring.
oka­dzić moni­to­ring.

(kto znie­wa­ża pomnik ten liczy
czy w jed­nym brzu­chu jest za dużo dzie­ci.)

jest zapi­sa­ne w gwiaz­dach
neu­tro­no­wych i wyśpie­wa­ne
na syl­we­strze z tvp:
każ­dy wiersz będzie paskiem z wia­do­mo­ści

14.01.2019 r.

1. Naj­pierw masz inten­cję, ona stoi za wier­szem. Teraz potrzeb­ny jest mate­riał. Sło­wa, fra­zy, pod­słu­cha­ne roz­mo­wy, rytm albo cho­ciaż obraz. Masz inten­cję i masz zda­nie. To potrwa kil­ka tygo­dni – myślisz.
2. Wra­casz zmę­czo­ny z uczel­ni. Na ostat­nich zaję­ciach tego dnia ‒ Foucault. Bez zna­cze­nia dla wier­sza, ale coś sobie przy­po­mnia­łeś, uda­ło się zapi­sać frag­ment. Sia­dasz i spraw­dzasz wyda­rze­nia, prze­glą­dasz Face­bo­oka i por­ta­le infor­ma­cyj­ne. Nic nowe­go, do cza­su. Po chwi­li inter­net pęka i powta­rza man­trę. Czy­tasz i nie reje­stru­jesz. Reje­stru­jesz i nie rozu­miesz. Otwie­rasz okno, żeby zapa­lić. Zamy­kasz okna, żeby zro­zu­mieć. Zamy­kasz okno, bo skoń­czy­łeś. Otwie­rasz okna, bo chcesz się upew­nić. Zaczy­na­ją przy­cho­dzić wia­do­mo­ści od zna­jo­mych.
3. Budzisz się. Ludzie piszą ana­lo­gie i łatwe porów­na­nia. A prze­cież cho­dzi o to, żeby porów­na­nie nie było łatwe. Czy w ogó­le trze­ba porów­ny­wać? Idziesz na uczel­nię, w tram­wa­ju myślisz o kil­ku zda­niach, któ­re już masz. Inten­cję masz od daw­na, więc temat się nie zmie­ni – jesteś pewien.
4. Musisz prze­je­chać z punk­tu A do B. Nie spo­dzie­wasz się utrud­nień, dzień jak co dzień, poło­wa już minę­ła. Popra­wi­łeś fra­zy, zapa­mię­tu­jesz. Cze­kasz na tram­waj, zim­no, bo poło­wa stycz­nia. Dużo ludzi wokół. Wszy­scy scrol­lu­ją, ewi­dent­na bab­cia mówi ewi­dent­nej wnucz­ce, że pięk­ny był kon­cert syl­we­stro­wy. Wie­czo­rem chce zoba­czyć retrans­mi­sję. Po chwi­li przy­sta­nek pęka i powta­rza man­trę. Zim­niej; przy­jeż­dża tram­waj.
5. Wykład z roman­ty­zmu. Temat: bio­gra­fie inte­lek­tu­al­ne. I pytasz pół­gło­sem, co cię to obcho­dzi, bo już jest żal i wkurw jest. Czy była gro­za? Zosta­jesz do koń­ca, nie słu­chasz.
6. Wie­czo­rem rynek, kil­ka­na­ście na minu­sie, tłum ze świe­ca­mi. Sto­isz. Spo­ty­kasz zna­jo­mych, poeci. Cho­dzi­cie wokół tłu­mu, żeby się roz­grzać. Z tłu­mu wydzie­la się gru­pa, potem kolej­na. Jed­na mil­czy, dru­ga śpie­wa, trze­cia kle­pie modli­twy. Idzie­cie na piwo. I pije­cie piwo. Jeste­ście tam, gdzie zwy­kle, ale jakoś ciszej. Szyb­ko wra­ca­cie.
7. Wie­czo­rem zapi­su­jesz cały wiersz. Zamy­kasz. Po kil­ku dniach spraw­dzasz, nie zmie­niasz nic ani wte­dy, ani nigdy póź­niej. Musisz prze­je­chać z punk­tu A do B, jedziesz tram­wa­jem, aby potem wsiąść do pocią­gu. Na tram­wa­jach fla­gi, ale nie pań­stwo­we i nie miej­skie – fla­gi bliż­sze cia­łu.
0. Nigdy nie będziesz zado­wo­lo­ny z tego wier­sza.

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry, uzy­ska­nych z dopłat usta­no­wio­nych w grach obję­tych mono­po­lem pań­stwa, zgod­nie z art. 80 ust. 1 usta­wy z dnia 19 listo­pa­da 2009 r. o grach hazar­do­wych