słowem; bez popisów

Kie­dy po raz pierw­szy czy­ta­łam pro­po­zy­cję Macie­ja Papier­skie­go, wier­sze wzbu­dzi­ły we mnie dość ambi­wa­lent­ne uczu­cia. Jak­bym sły­sza­ła głos porów­ny­wal­ny do szkła; tak wte­dy pomy­śla­łam. Co posta­ram się, lecz nie wiem, czy zdo­łam na pozio­mie lau­da­cji, wyja­śnić.

do Scar­lett o miło­ści

jego sta­da odle­cia­ły z naszych stron Scar­lett
w łatwość gołęb­ni­ków w mięk­kość podu­szek z pie­rzem
i wiesz dobrze w pustych lasach
nie ma dumy ni wol­no­ści

zno­wu czy­jaś dłoń roz­trza­ska­ła się o two­je bio­dra
tur­kus nowej suk­ni gła­dzisz w talii
koły­sząc dziec­ko w łód­ce ramion patrzysz w lustro
gasną zorze falu­ją łagod­nie wrzo­so­wi­ska

nie bój się że nie znasz ście­żek
nie tłu­macz im się krwią któ­ra bar­wi kwia­ty
idź
temu co prze­mi­nę­ło wiatr zna­lazł nowy dom

otwórz oczy nim wyblak­ną
jutro nie będzie dnia
upnij wło­sy
wiąż rze­mie­nie na nad­garst­kach

on nie tyl­ko swo­ją wol­ność sprze­dał

Wiersz ten, jeden z moich ulu­bio­nych w zesta­wie, przy­ta­czam w cało­ści. Chro­ma­tycz­nie i czy­sto wybrzmie­wa w nim czu­łość i bez­pre­ten­sjo­nal­ność wśród rekwi­zy­tów i w ramach nie­mod­nej dyk­cji. Cóż jed­nak po (takim) poecie w cza­sie mar­nym? Dla main­stre­amu pew­nie nic i oby tak zosta­ło. Papier­ski pozo­sta­je bowiem nie­czu­ły na poku­sy efek­tow­nych roz­wią­zań. Nie uświad­czy­my w tych wier­szach fajer­wer­ków aneg­do­ty, prze­ła­do­wań odnie­sień, wysi­lo­nych sztu­czek języ­ko­wych, taniej publi­cy­sty­ki czy popo­we­go tur­pi­zmu wła­ści­wych więk­szo­ści mło­do­po­etyc­kich pro­duk­cji. No wła­śnie, pro­duk­cji; tu mamy do czy­nie­nia z ręko­dzie­łem. Autor nie dba o poetyc­ką popraw­ność ryzy­ku­jąc ocie­ra­ją­ce się o kicz meta­fo­ry, ale dozu­je je umie­jęt­nie; wspo­mnia­łam chro­ma­ty­kę. Nie wymu­sza efek­tow­nych prze­rzut­ni, gdyż do nicze­go nie są one tym wier­szom potrzeb­ne. Nie akcen­tu­je bez sen­su. Wier­sze są bar­dzo muzycz­ne, w tym sen­sie, że zapis pozo­sta­je zapi­sem, nie kolej­ną zmien­ną. Moż­na dys­ku­to­wać, czy zmien­na taka sta­no­wi­ła­by dla tek­stu war­tość doda­ną, czy też nie, nie­mniej Autor doko­naw­szy wybo­ru, trzy­ma się go kon­se­kwent­nie (choć, co stwier­dzi­cie Pań­stwo przy lek­tu­rze całe­go zesta­wu, nie tak zno­wu kur­czo­wo). Trą­ca stru­ny z wyczu­ciem, bez napię­cia, bez dezyn­wol­tu­ry, sło­wem: bez popi­sów, któ­re, zwłasz­cza u począt­ku­ją­cych arty­stów, tak prze­szka­dza­ją w odbio­rze. Rzad­kie zja­wi­sko, nie­praw­daż? Nie wiem, na ile jest to świa­do­my wybór mło­de­go poety, na ile zaś wyni­ka z Jego czy­ste­go, nie­zmą­co­ne­go kon­ku­ren­ciar­stwem czy nad­mier­nym eks­tra­wer­ty­zmem sto­sun­ku do liry­ki; być może i to, i to.