Sposoby na zaśnięcie

Co moż­na zro­bić, gdy księ­życ już świe­ci wyso­ko, a nam albo naszym małym pocie­chom jesz­cze nie bar­dzo się chce zato­pić w ramio­nach Mor­fe­usza?

Liczyć bara­ny? Nie bar­dzo, wszak­że nie każ­dy pię­cio­la­tek, albo jesz­cze młod­szy brzdąc, potra­fi prze­li­czyć całe sta­do, nim powie­ki sta­ną się za cięż­kie.

Wypić kubek cie­płe­go mle­ka? Nie każ­dy lubi.

Posłu­chać koły­sa­nek? To już jest jakieś roz­wią­za­nie, któ­re zazwy­czaj koń­czy się odpły­nię­ciem do kra­iny snu. Ale co jak nie zna­my koły­sa­nek?

No dobrze, ale jak już zaśnie­my, to prze­cież dobrze by było, gdy­by wyobraź­nia nasza jakieś cie­ka­we pro­jek­cje sen­ne nam zafun­do­wa­ła. Skąd wziąć pożyw­kę dla oni­rycz­nych obra­zów? Naj­lep­sze są baj­ki czy­ta­ne do podusz­ki albo… wier­sze.

Dzie­wię­cio­ro poetów i poetek oraz dwa­na­ścio­ro gra­fi­ków i gra­fi­czek posta­no­wi­ło zebrać się i powy­my­ślać wier­sze (w więk­szo­ści rymo­wa­ne), któ­re mają pomóc dzie­ciom (i doro­słym rów­nież, a co!) zasnąć. Swo­imi spo­so­ba­mi na zaśnię­cie podzie­li­li się Woj­ciech Bono­wicz, Zbi­gniew Machej, Bogu­sław Kierc, Anna Pod­cza­szy, Darek Foks, Filip Zawa­da, Boh­dan Zadu­ra, Joan­na Muel­ler i Jerzy Jar­nie­wicz, a wśród ilu­stra­to­rów są takie gwiaz­dy jak Joan­na Olech, Tomasz Bro­da, Daniel de Lato­ur (nie­daw­no wyszedł w Biu­rze Lite­rac­kim Przed­szkol­ny sen Marian­ki Jac­ka Pod­sia­dły, do któ­re­go Daniel de Lato­ur zro­bił ilu­stra­cje), Ewa Kozy­ra-Paw­lak, Kry­sty­na Lip­ka-Sztar­bał­ło, Maria Ekier, Zuzan­na Orliń­ska, Anna Sędzi­wy, Joan­na Rusi­nek, Marian­na Szty­ma, Mar­ta Inger­ska i Piotr Fąfro­wicz.

Otwie­ram zbio­rek i co widzę? Feeria barw, kształ­tów, zawi­ja­sów, esów-flo­re­sów – oj, dzie­je się na tych stro­ni­cach wie­le. Tu jakiś Wie­lo­ryb, co nie chce być wie­lo­ry­bem, więc w Nie­do­ry­ba się zamie­nia, tam zno­wu pchła, któ­ra ska­cze po psach, ale też jest inna pchli­ca, któ­ra słu­ży pew­nej musze zaprzy­jaź­nio­nej z ner­wo­wym panem gospo­da­rzem, a zza rogu wyjeż­dża FU- FU-LA-LA – pociąg spe­cjal­ny, któ­ry „Gdzie­kol­wiek przystanie/Choć na ćwierć minutki/Tam zaraz z komina/Wylatują nut­ki” (Woj­ciech Bono­wicz, „Wiersz od Mar­cin­ka”). I jak tu spać, gdy tyle się dzie­je?

Przy­znać trze­ba, że Spo­so­by na zaśnię­cie to prze­pięk­nie wyda­na książ­ka, ale tytuł jest zupeł­nie nie­tra­fio­ny. Już to widzę, jak moja sze­ścio­let­nia chrze­śni­ca, któ­ra jest istot­ką cie­kaw­ską, zasy­pia, gdy sły­szy o przy­go­dach Wie­lo­ry­ba (zaraz by było tysiąc pytań: Cio­ciu­uu, a co to jest kasza­lot? Cio­ciu­uu, a co to jest fin­wal? Cio­ciu­uuu, a pokaż obraz­ki! Cio­ooociu­uuu.…) albo o Kubie, któ­ry z tatą chciał robić grzan­ki w zepsu­tym opie­ka­czu (skoń­czy­ło­by się tym, że Wanes­sa by zgłod­nia­ła i zamiast iść spać, chcia­ła­by kana­pecz­kę).

Wier­sze w tomi­ku to krót­kie i dow­cip­ne histo­ryj­ki, któ­re nada­ją się do wspól­ne­go czy­ta­nia i mogą być inspi­ra­cją do zabaw i figli, któ­re wyczer­pią zapa­sy dzien­ne ener­gii naszych pociech i wte­dy może bez pro­ble­mu będą chcia­ły zasnąć. Hmmm, to prze­cież też jest jakiś spo­sób na zaśnię­cie.