Stan czuwania

Jakaż to ulga czy­tać takie wier­sze. Jakaż nie­oczy­wi­sta (aż fry­wol­na) i pozba­wio­na kaj­da­nek przy­jem­ność. Z wier­sza­mi sygno­wa­ny­mi „Nina Manel” znam się już pewien czas, bo nawet zatwar­dzia­łe w swej post­mo­der­ni­stycz­no-pono­wo­cze­snej nar­ra­cji kla­sy­cyst­ki debiu­tu­ją­ce w poło­wie lat dzie­więć­dzie­sią­tych zaglą­da­ją cza­sem na inter­ne­to­we fora poświę­co­ne poezji i oko­ło­po­etyc­kim roz­mo­wom. I wca­le nie po to, by się roz­cza­ro­wać, bo wszak nic sobie nie obie­cu­je­my. Tak­że nie w celu doświad­cze­nia ilu­mi­na­cji, bo to po szes­na­stym roku życia już nie powin­no się zda­rzać. Cza­sem, w chwi­lach zgorzk­nie­nia, być może w poszu­ki­wa­niu potwier­dze­nia krzyw­dzą­cych przy­pusz­czeń co do kon­dy­cji net-lite­ra­tu­ry i lite­ra­tu­ry nie­pa­pie­ro­wej w ogó­le. A cza­sem, po pro­stu, będąc na gło­dzie odczy­tań, żeby zło­wić strą­co­ną ze stru­dla wisien­kę, błyst­kę, jesz­cze uma­za­ną lukrem, podą­żyć za migo­tem lata­ren­ki, zła­pać lin­kę i podejść niczym nie­roz­sąd­ny karaś czy inny lin, łyk­nąć dobro­wol­nie haczyk (ze znie­czu­le­niem; przy­pis zasad­ny) i zje­chać w osu­wi­sko zna­czeń. Jest nie­po­ko­ją­co niczym na ast­ma­tycz­nej potań­ców­ce. Wdech, wydech. Rym i rytm bez­błęd­ne. „W świe­cie auten­tycz­nym jest napię­cie i peł­nia. Nie zna on pust­ki i znie­chę­ce­nia” [Kazi­mierz Ratoń Dzien­ni­ki (Z ręko­pi­sów)].

I tak moż­na by sobie podró­żo­wać wła­ści­wie bez koń­ca, roz­bie­ra­jąc wier­sze Autor­ki, powiedz­my na począ­tek, na dwa czyn­ni­ki – cie­le­sność i erudy(k)cję. Niech zaj­mie nas ta dru­ga, wizu­ali­zu­jąc mapę afi­lia­cji i koin­cy­den­cji. Po pierw­sze, jak dowo­dzą wier­sze Autor­ki zebra­ne w skrom­nym, acz kohe­rent­nym zesta­wie, post­mo­der­nizm (w rozu­mie­niu kry­ty­ki towa­rzy­szą­cej post­mo­der­ni­stycz­no-pono­wo­cze­snym nar­ra­cjom poko­le­nia post-bru­Lio­no­we­go) oznaj­mia jasno, bły­skiem pod­wod­nej latar­ki: naj­lep­sze jest wciąż przed nami. Nie­chyb­nie poja­wi się i trop pod tytu­łem „dezyn­wol­tu­ra”. To sło­wo zapew­ne napro­wa­dzi co wni­kliw­szych nur­ków na rafy i wiry obec­ne w poezji Andrze­ja Sosnow­skie­go. Kogo bowiem Autor­ka przy­wo­ła w roli syren? : „Dzi­siaj są uro­dzi­ny moje­go pierw­sze­go chło­pa­ka, // Anji Rubik, Abbey Lee Ker­shaw i Adria­ny Limy, // oraz pięt­na­stu akto­rek fil­mów ero­tycz­nych” . Brzmi jak mod­na (powiedz­my, jakiś czas temu) wyli­czan­ka lirycz­nej kil­ler­ki? A to dopie­ro nie­win­ne entrée, rze­kło­by się, amu­se-bouche, przy­sta­wecz­ka, cze­ka­deł­ko. Cytat pocho­dzi z otwie­ra­ją­ce­go zestaw wier­sza „Horo­skop”, więc zamiast w wodę, morze, rze­kę, muli­ste dno wszyst­kich akwa­tycz­nych odnie­sień, spójrz­my w gwiaz­dy, tam upa­tru­jąc odpo­wie­dzi. Swo­je arie wtło­czą wdzięcz­ną prze­mo­cą w nasze czy­tel­ni­cze karaf­ki tak­że Lola Kit­tin­ger czy Makry­na. Jean Har­low przyj­mie tyl­ko wdzięcz­nie swo­je „pięt­na­ście wer­sów”, wie­dząc, że jest ślicz­na. Widzę ją na bal­ko­nie, przyj­mu­ją­cą nie­wcze­sne wiwa­ty i jakiś per­wer­syj­nie wytłam­szo­ny bukiet. Mnie, czy­tel­nicz­kę, zatrzy­ma­ją w tań­cu zda­nia rodem z kara­bi­nu:  „Nic nie mówi sek­cja, nic nie obie­cu­je” (wiersz „Tegre­tol”); „Jestem tak­że krta­nią, pierw­szą zwrot­ką wier­sza” (wiersz „Niech żyją wszyst­kie ukła­dy sen­so­rycz­ne”, koń­czą­cy zestaw i dają­cy mu tytuł). W fiol­ce e‑rudy(k)cji wyczy­ta­łam świat doj­mu­ją­co intym­ny, taki, w któ­rym spa­li­li­by­ście się ze wsty­du, potrą­ciw­szy fili­żan­kę z nie­do­pi­tą moc­cą. Dobrze, że mikro­skop i zestaw z odczyn­ni­ka­mi zosta­wi­łam w domu. Nina – Moni­ka – ma wszyst­ko, cze­go potrze­ba wscho­dzą­cej na fir­ma­nen­cie (na potrze­by kry­tycz­no­li­te­rac­kie i społeczne/społecznościowe) poetes­sie. Jed­nak Autor­ka jest przede wszyst­kim pisar­ką. Zapa­da­ją­cą w pamięć, nie­pod­ra­bial­ną.  Doj­rza­łą, wia­ry­god­ną i pie­kiel­nie uta­len­to­wa­ną. W dodat­ku, sza­now­ni współ­czy­tel­ni­cy tych wier­szy – Ona jest z krwi i kości. Dosłow­nie.