Syrenka i dzwoneczek

Mogła­bym zro­bić zdję­cia, ale wola­łam napi­sać książ­kę. Oba­wia­łam się zresz­tą, że nie­któ­re posta­ci – na przy­kład syre­na – wyszły­by na tych zdję­ciach dość nie­wy­raź­nie, a nie­któ­re dźwię­ki – jak anty­ter­ro­ry­stycz­ne­go dzwon­ka – nie wyszły w ogó­le i trze­ba by się było ich domy­ślać. Poza tym wszy­scy robią swo­im dzie­ciom zdję­cia, a tyl­ko pra­wie wszy­scy piszą o swo­ich dzie­ciach książ­ki. Poza tym apa­ra­ty foto­gra­ficz­ne w tele­fo­nach HTC są dzia­dow­skie, nie to co apa­rat poję­cio­wy w czasz­ce mojej cór­ki, któ­ra mi do książ­ki pozo­wa­ła. Zdję­cia co praw­da auto­ma­tycz­nie zapi­su­ją się w chmu­rze, a książ­kę cze­ka dys­try­bu­cja i wery­fi­ka­cja, ale za to ład­nie pach­nie i wca­le nie moim potem i łza­mi (to chy­ba naj­bar­dziej magicz­ny ele­ment fak­tu publi­ka­cji). Wybra­łam więc mniej­sze zło. Nie mogła­bym być z tego wybo­ru bar­dziej zado­wo­lo­na.