Szczelina kobiety i języka

Krótkie prozy Małgorzaty Bożek przypominałyby Szczeliny istnienia Jolanty Brach-Czainy, gdyby nie język, wyobraźnia, nieoczywiste poczucie humoru i potrzeba uwalniającej od normy fantazji autorki, które z doświadczenia porodu, macierzyństwa, kobiecości rezygnującej z roli matki, ojcostwa, ale niepewnego i wiecznie niedojrzałego, narodzin ze znakiem równości między przyjściem na świat człowieka i istoty nieludzkiej czyni opowieść rozedrganą w znaczeniach, czasami przewrotną, na granicy buntu lub cichej niezgody. A wszystko to utrzymane jest w warstwie słownej, mieniącej się znaczeniami, nigdy nieoczywistej, dalekiej od stereotypu lub ideologicznej sztancy. A jednak bardzo wyzwolonej, bardzo feministycznej i bardzo literackiej. Literatura na wolności.