Kochanka Norwida

Euge­niusz Tka­czy­szyn-Dyc­ki to bez wąt­pie­nia jeden z naj­wy­bit­niej­szych poetów języ­ka pol­skie­go. Lau­re­at Nagro­dy Nike oraz dwu­krot­nie Nagro­dy Lite­rac­kiej Gdy­nia stwo­rzył na prze­strze­ni ponad dwóch dekad poezję wyjąt­ko­wą i nie do pod­ro­bie­nia. Opie­ra­jąc się na jak­że trud­nej liry­ce baro­ko­wej, uda­je mu się mówić o spra­wach naj­istot­niej­szych (śmierć, woj­na, poszu­ki­wa­nie języ­ka, mito­lo­gia dzie­ciń­stwa, toż­sa­mość pogra­ni­cza).

Autor tomu „Imię i zna­mię” posłu­gu­je się jako jedy­ny w spo­sób wyjąt­ko­wy języ­kiem cha­chłac­kim, czy­li pol­sko-ukra­iń­ską gwa­rą wystę­pu­ją­cą we wschod­niej Pol­sce. Dzię­ki temu jego poezja nace­cho­wa­na jest wyjąt­ko­wo­ścią miej­sca i cza­su, w któ­rym przy­szło mu się wycho­wy­wać. Nie jest to liry­ka łatwa do odbio­ru, ale potrzeb­na, bo jak żad­na inna sta­no­wi dowód, że moż­li­wy jest dia­log mię­dzy kil­ko­ma naro­da­mi i to dia­log nie poli­tycz­ny czy spo­łecz­ny, ale wła­śnie poetyc­ki.

W tym roku obser­wo­wa­łem wystę­py Euge­niu­sza Tka­czy­szy­na-Dyc­kie­go na festi­wa­lu lite­rac­kim we Lwo­wie. Odbiór jego poezji (słu­cha­ło go pra­wie dwu­stu odbior­ców) dobit­nie poka­zu­je, że jest to jeden z naj­lep­szych amba­sa­do­rów pol­skiej poezji za gra­ni­cą. Tak­że bez wąt­pie­nia jest Dyc­ki jako amba­sa­dor kon­struk­to­rem dia­lo­gu mię­dzy Pol­ską i Ukra­iną, bo jak nikt inny, on wycho­wa­ny na prze­my­skiej zie­mi, rozu­mie na czym dia­log ten powi­nien pole­gać.