ta zbrodnia mogła się wydarzyć tylko w tym hotelu – poród za pękniętą ścianą

ta zbrodnia mogła się wydarzyć tylko w tym hotelu – poród za pękniętą ścianą

ist­nie­je język w jakim wiatr oddy­cha.
jakaś bez­myśl­ność z jaką wie­jąc bie­rze ją i jego:
obo­je leżą nadzy jak morze któ­re wkrót­ce ich zato­pi.

cza­sem roz­ci­nam słoń­ce. mimo zaćmie­nia
któ­re zawsze jest kobie­ce. dwie rze­ki i dwa cia­ła.
ona i on. skrzy­żo­wa­ni z drze­wem któ­re­go gałę­zie
dźwi­ga­ją cudze krzy­że.

wiatr bie­rze ich za ręce.
on się w gałąź zamie­nia.
ona krzy­czy i rodzi.

uro­dzi­ła? uro­dzo­no?
albo uro­dzi­ło się samo?
zlu­zo­wa­no. i zatrzy­ma­no
gdy chcia­ło iść pod prąd.

ist­nie­je język w któ­rym coś umy­ka.
kogoś bra­ku­je. ktoś rodzi wła­sny jęk.
moż­li­we że tej nocy nic się nie uro­dzi
poza tą woj­ną co tak deli­kat­nie into­nu­je cie­bie.

kobie­ta drze się pró­bu­jąc coś z sie­bie
wyksztu­sić. męż­czy­zna ner­wo­wo chrzą­ka.

cokol­wiek się uro­dzi za pęk­nię­tą ścia­ną.
niech nie mówi zbyt płyn­nie. niech wiecz­nie się jąka.

Prak­tycz­nie wszyst­kie wier­sze z Doby hote­lo­wej nale­ży komen­to­wać w kon­tek­ście całej opo­wie­ści zamknię­tej w tej książ­ce. Jej akcja toczy się w pew­nym hote­lu, w mie­ście X, w pań­stwie Y, w cza­sie kie­dy toczy się woj­na Z. Celo­wo nie wypeł­niam tych nie­wia­do­mych real­ny­mi szcze­gó­ła­mi. Dla­cze­go? Bo to prze­cież nie ma żad­ne­go zna­cze­nia i zamiast epa­to­wać egzo­tycz­ną nicią wią­żą­cą auto­ra z kon­kret­ną sytu­acją, lepiej stwo­rzyć uni­wer­sal­ną kon­struk­cję i zawie­sić ją Wszę­dzie.

Powyż­szy wiersz odno­si się do kon­kret­nej sytu­acji: wła­śnie zatrza­sku­ję za sobą hote­lo­we drzwi. Oglą­dam się za sie­bie. Na recep­cji dosta­ję klucz do poko­ju 11. Wcho­dzę i pad­nię­ty opa­dam na łóż­ko. Całe mia­sto się trzę­sie. Za ścia­ną coś dud­ni. Pod­nie­sio­ne sło­wa, mowa, poła­ma­ne gło­sy. Zawie­szo­ne. Pod­nie­sio­ne jęki zza ścia­ny. Jakaś sprzecz­ka? Może tyl­ko emo­cje, bo mia­sto już się trzę­sie, tak samo jak cały kraj. Coś wisi w powie­trzu. I to nie jest księ­życ. Księ­życ musi się zmę­czyć nim wej­dzie w swą rolę.

Na uli­cy ktoś drze się jak­by dostał w twarz. Fak­tycz­nie. Wyglą­dam za okno. Dostał. Pro­sto w głos. Widzę jak biją. Jak pada­ją. Jak macha­ją ręka­mi.

Za ścia­ną toczy się śmierć roz­mo­wy. Toczy się też jakiś nowy blask. Nie­spo­dzie­wa­nie. Kobie­ta naj­wy­raź­niej rodzi. Krzy­czy przy tym jak­by osza­la­ła. Jęczy. W pew­nym momen­cie zosta­je zagłu­szo­na. Cios z tęczy. Lewo-sier­po­wy całus. Wystrza­ły na uli­cy. Krzy­ki zza okna. Krzy­ki zza ścia­ny. Płacz. Tu i tam. Lecz rap­tem… Już jest! Za ścia­ną pisk dziec­ka. Zza okna pisk kogoś, kto stra­cił. To wycie, te piski nakła­da­ją się na sie­bie jak kale­ka muzy­ka.

Zaczy­na się opo­wieść. Strasz­na sierść. Jąkać się! Teraz trze­ba się koniecz­nie jąkać. To powra­ca­ją­ce pyta­nie: w jaki spo­sób usta­wić głos, aby pod­jąć wyzwa­nie opo­wie­ści? Jąkać się! Nie spo­sób mówić w natu­ral­ny spo­sób. Nie moż­na pro­wa­dzić dalej tej roz­mo­wy. Zwłasz­cza, gdy wła­śnie rodzisz się zagłu­sza­ny wystrza­ła­mi miast i strasz­nym krzy­kiem pani­ki, któ­ry dobie­ga zewsząd. Jak pur­chaw­ka. Jak bań­ka mydla­na pod­la­na hukiem obcej histo­rii. Może wła­śnie dla­te­go ten płacz zapę­tlił się, zakrztu­sił. I powra­ca jak jąka­ją­ca się fra­za, z któ­rej nie moż­na się wymknąć. Jąkaj się Mały, aż do snu i aż do kra­wę­dzi.