Tekst o ludziach żyjących na obczyźnie

Na począt­ku lat dzie­więć­dzie­sią­tych minio­ne­go wie­ku mój brat wyje­chał do Amster­da­mu. Dzi­siaj ma oby­wa­tel­stwo Kró­le­stwa Nider­lan­dów. Wyje­cha­ło ich wów­czas wie­lu. Byli wśród nich dobrzy przy­ja­cie­le, byłe dziew­czy­ny, zna­jo­mi.

Trzy­dzie­ści lat wcze­śniej mój ojciec wyje­chał do Nie­miec, za nim poje­chał wujek i inni – przy­ja­cie­le ojca, zna­jo­mi i ziom­ko­wie z całej Jugo­sła­wii.

W 2013 roku Repu­bli­ka Chor­wa­cji sta­ła się peł­no­praw­nym, dwu­dzie­stym ósmym człon­kiem Unii Euro­pej­skiej. Ludzie z całej Chor­wa­cji zaczę­li wyjeż­dżać do kra­jów Euro­py Zachod­niej i wyjeż­dża­ją do dziś. Codzien­nie ktoś.

Moi przy­ja­cie­le są roz­sia­ni po całym świe­cie: od Nie­miec, Holan­dii, Wiel­kiej Bry­ta­nii, Irlan­dii, Szwe­cji, Danii aż po Kana­dę, USA i Austra­lię. Nie­któ­rych z nich nie widzia­łem ponad dwa­dzie­ścia lat. Żaden nie wró­cił – ich życie upły­wa teraz gdzie indziej.

Nic nam nie zro­bią dedy­ko­wa­łem bra­tu, przy­ja­cio­łom i wszyst­kim emi­gran­tom z obsza­ru byłej Jugo­sła­wii, od Sło­we­nii do Mace­do­nii. To jest ich opo­wia­da­nie, ale też wszyst­kich Syryj­czy­ków, Ira­kij­czy­ków i Paki­stań­czy­ków, któ­rzy przez Tur­cję, Gre­cję, Mace­do­nię, Ser­bię i Chor­wa­cję codzien­nie pró­bu­ją dotrzeć do swo­jej zie­mi obie­ca­nej.

Krót­ko mówiąc, jest to tekst o ludziach żyją­cych na obczyź­nie.

19 lip­ca 2016, Zagrzeb

(prze­ło­żył Miłosz Wali­gór­ski)

Pro­jekt Nowe gło­sy z Euro­py reali­zo­wa­ny przez Biu­ro Lite­rac­kie wraz z mię­dzy­na­ro­do­wy­mi insty­tu­cja­mi lite­rac­ki­mi dzia­ła­ją­cy­mi w ramach plat­for­my Lite­ra­ry Euro­pe Live i finan­so­wa­ny z unij­ne­go pro­gra­mu Kre­atyw­na Euro­pa.