Translacja

Translacja

dla TD

Kato­lik powia­da, że towa­rzy­skie wier­sze nie są w Jego typie.
Tym­cza­sem ja znaj­du­ję pośród Jego wier­szy wier­sze miło­sne.
Czy to więc ozna­cza, że gdy­by­śmy czę­ściej upra­wia­li miłość
zamiast gier towa­rzy­skich, mie­li­by­śmy wresz­cie o czym pisać?

Kato­lik chy­ba nie wie. Ja mogę się tyl­ko domy­ślać, że kie­dy
Nie­bo robi się nie­po­ko­ją­co sza­re, czas zamó­wić drin­ki i przy­stać
na sytu­ację, któ­ra nijak nie myśli na nas poprze­sta­wać. No więc:
to Ber­lin, wła­śnie trwa­ją igrzy­ska i roz­pę­tał się wszech­moc­ny

Dan­cing. I tu wiersz się ury­wa.

Masz w tor­bie podróż­nej wię­cej ksią­żek niż ciu­chów, i wię­cej
papier­ków niż kosme­ty­ków, zauwa­ża chło­pak, z któ­rym nic
mnie nie złą­czy, bo co może złą­czyć z oso­bą skłon­ną do takich,
jak zacy­to­wa­ne powy­żej, roz­po­znań? Jeśli coś, to współ­czu­cie.

No więc tak: to War­sza­wa i humo­ry mamy pra­wie szam­pań­skie,
bo przed­tem był Ber­lin i zaro­bi­li­śmy tro­chę pie­nię­dzy, któ­re
moż­na wydać w Zło­tych Tara­sach, czy innej ochu­ja­łej han­dlo­wej
gale­rii. Tak, Dro­gi Kato­li­ku, wier­sze towa­rzy­skie nie mają

racji bytu. Ale ja na dzień dzi­siej­szy nie wzię­łam żad­nych innych.

Mój sza­cu­nek do sie­bie nie ma Tobie rów­nych. Grze­sząc, bywa­my
wszak bar­dziej, niż nie grze­sząc w bli­skiej obec­no­ści. Ale Jego
bli­ska obec­ność nie każ­de­go urzą­dza w taki miły wie­czór. Sto­sun­ki
towa­rzy­skie w ramach naszej gru­py panu­ją w nor­mie i z posza­no­wa­niem

ele­men­tar­nych zasad higie­ny spo­łecz­ne­go współ­ży­cia. Cokol­wiek
mia­ło­by to zna­czyć w naszym świe­cie bez zna­czeń. A pogo­da
dopi­su­je resz­tę; kie­dy się na sie­bie prze­kła­da­my, bo znu­dzi­ło nam się
być nad lub pod sobą.

Trans­la­cja – wiersz opo­wia­da mię­dzy inny­mi o tym. Dla twór­cy to upo­ka­rza­ją­ce, opa­try­wać wła­sny tekst przy­pi­sa­mi. Jak­by tekst ze swej natu­ry (sic!) nie był lita­nią przy­pi­sów do życia. Czy malarz musi opo­wia­dać swój obraz? Etc. etc. etc. To jest wła­śnie trans­la­cja, któ­ra boha­te­rom wier­sza się nudzi.

Oni chcie­li­by potań­czyć w taniej tanc­bu­dzie na obrze­żach Ber­li­na Wschod­nie­go, nacie­szyć się tele­fo­nem w łazien­ce, bo być może już nigdy nie będzie im dane noco­wać w hote­lu Mar­riott przy Pots­da­mer Platz, z pew­no­ścią nie w swo­im towa­rzy­stwie.

Język prze­kła­du nigdy nie jest samot­ny, o ile mie­ści się w ustach. Moż­na zjeź­dzić Trój­mia­sto pod­miej­ską kolej­ką i nigdy nie tra­fić pod wła­ści­wy adres, moż­na też adres wybu­do­wać – w gło­wie lub w ser­cu, lecz naj­pro­ściej jest dać się zapro­wa­dzić.

Jako cór­ka inży­nie­ra wiem, że roz­biór­ki moż­na doko­nać. Budyn­ku, któ­ry powstał wedle pla­nu. Tego mam pań­stwa na warsz­ta­tach uczyć? Pro­jek­to­wa­nia, budo­wa­nia i roz­bie­ra­nia tek­stów? Funk­cjo­nal­nych budyn­ków z ład­nie wyka­li­gra­fo­wa­nych lite­rek? Nie ten adres.

Jak dale­ce moż­na nie rozu­mieć isto­ty ogni­ska, by pytać o roz­pał­kę?