ukryte, wieża myśliwych

ukryte

koń ma cho­re nogi, psz­czo­ły przy­la­tu­ją do wody.
samo­chód prze­jeż­dża po bia­łej dro­dze, będzie burza.

u nas nie­wie­le się zmie­ni­ło. wyła­ma­li zam­ki
i nic nie wynie­śli. to jesz­cze nie czas, poda­ro­wa­no nam

kolej­ne dni, może tygo­dnie. cho­ciaż już wia­do­mo,
że jeste­śmy obser­wo­wa­ni, ktoś spi­su­je za nas

wyda­rze­nia z któ­rych nie zapa­mię­ta­my
nawet małej czę­ści. sąsie­dzi opo­wia­da­ją, że widzie­li

jak krę­cą się i przy­pa­tru­ją. przyj­dzie dzień,
kie­dy wynio­są wszyst­ko.

Czę­sto inspi­ra­cją do napi­sa­nia wier­sza jest film. W tym przy­pad­ku były to dwa fil­my. Pierw­szy, z jak zwy­kle genial­ną rolą Gene Hack­ma­na – „Roz­mo­wa”. Hack­man gra spe­cja­li­stę od pod­słu­chów i obser­wa­cji innych ludzi. Na koń­cu wpa­da we wła­sną sieć plu­skiew i apa­ra­tu­ry szpie­gow­skiej. Dru­gi, w reży­se­rii Micha­ela Hane­ke, „Ukry­te”, opo­wia­da o pre­zen­te­rze tele­wi­zyj­nym i jego rodzi­nie. Pew­ne­go dnia otrzy­mu­ją kase­tę, na któ­rej nagra­ne są sce­ny z ich codzien­no­ści. Zaczy­na się zaba­wa w kot­ka i mysz­kę, przy czym kota nie widać. Oczy­wi­ście, jeże­li taka sytu­acja ma miej­sce w rze­czy­wi­sto­ści, czło­wiek zaczy­na moc­no zasta­na­wiać się nad wie­lo­ma rze­cza­mi i docho­dzi do nie­po­ko­ją­cych wnio­sków.

wieża myśliwych

na wscho­dzie mówią o jesie­ni, słoń­cu któ­re­go nie odróż­nia­ją
od jar­marcz­ne­go balo­ni­ka wypusz­czo­ne­go przez
wrzesz­czą­cą dziew­czyn­kę. u nas koniec lata przy­po­mi­na patel­nię
na któ­rej dosma­ża­ją się reszt­ki ze sto­łu. na zacho­dzie jest noc
i pora roku, jesz­cze nie­roz­po­zna­na. wszyst­ko wska­zu­je na śro­dek
wiel­kich szu­mów, rze­ki nio­są coraz wię­cej liści, lub cze­goś co z dale­ka,
dla spo­ko­ju, moż­na brać za liście. wese­la, wino­gro­na wymie­sza­ne
z rodzyn­ka­mi. dziec­ko, któ­re przyj­dzie na świat, zosta­nie ochrzczo­ne
w rze­ce infor­ma­cji. tutaj cichy las wycię­ty i zasa­dzo­ny od nowa,
wokół wie­ży myśli­wych roz­rzu­co­na przy­nę­ta: alu­mi­nium, szkło,
pla­sti­ko­we tor­by i pudeł­ka.

W mie­ście, idąc uli­cą, ma się poczu­cie zagu­bie­nia. Domi­nu­je brak kon­cen­tra­cji, nie moż­na sku­pić się na jed­nym punk­cie, ponie­waż prze­la­tu­ją z szyb­ko­ścią świa­tła twa­rze, pojaz­dy, okna, witry­ny, natłok wszyst­kie­go, a prze­cież trze­ba coś wybrać, trze­ba opi­sać lub skon­cen­tro­wać się na jed­nym. Jeże­li będzie­my sta­rać się skon­cen­tro­wać na wszyst­kim, obraz upad­nie, zro­dzi się cha­os, wie­lu lubi cha­os. Jed­nak, gdy zosta­je­my sami idąc przez las, roz­pra­sza nas tyl­ko to, co widzi­my, więc kon­cen­tru­je­my się na tym, cze­go nie widać na pierw­szy rzut oka. Tam­te­go dnia ten obraz wydał mi się dość waż­ny, zresz­tą już od daw­na chcia­łem napi­sać coś na temat tego, co nie­kie­dy nazy­wa­ne jest ambo­ną, a jest wie­żą myśli­wych. Zawsze intry­go­wa­ło mnie, że ambo­na to jed­no­cze­śnie miej­sce kazań i miej­sce, z któ­re­go zwie­rzy­ny wypa­tru­ją myśli­wi. Naj­bar­dziej inte­re­su­ją­ca w tym jest zwie­rzy­na, na któ­rą ocze­ku­je się tam na górze.