W rytmie obrotów podmiotów – o wierszach Szymona Słomczyńskiego

Kie­dy prze­czy­ta­łam nade­sła­ny na Połów 2012 zestaw wier­szy Szy­mo­na Słom­czyń­skie­go, ude­rzy­ły mnie trzy rze­czy. Po pierw­sze, per­spek­ty­wa kobie­ca pre­zen­to­wa­na – w for­mie osten­ta­cyj­ne­go żeń­skie­go „ja” – w wie­lu z nich. Po dru­gie – skru­pu­lat­ne zryt­mi­zo­wa­nie, brzmie­nio­we wycy­ze­lo­wa­nie tek­stów, tak rzad­kie do usły­sze­nia w szu­mie nie­chluj­nych dźwię­ko­wo, leni­wie spro­za­izo­wa­nych pro­po­zy­cji poetyc­kich nad­sy­ła­nych maso­wo na tego typu kon­kur­sy i nabo­ry. Po trze­cie – moc­no skon­kre­ty­zo­wa­na, doty­kal­na i dotkli­wa, cza­sem wul­gar­nie zwy­czaj­na rze­czy­wi­stość, wdzie­ra­ją­ca się para­dok­sem w pozor­nie uspo­ko­jo­ny, kla­sycz­ny rytm tej poezji.

Arkusz Wyso­kie obro­ty, któ­ry mam przy­jem­ność opa­try­wać sło­wem wstęp­nym, dość moc­no – i na lep­sze – róż­ni się od pier­wot­nej pro­po­zy­cji (zaty­tu­ło­wa­nej Lubię lot­ni­ska), co sta­no­wi czwar­ty plus w tej lau­da­cyj­nej wyli­czan­ce: świad­czy bowiem o tym (pro­szę wyba­czyć lot­ni­cze meta­fo­ry), że autor nie tyl­ko dobrze wystar­to­wał, ale też w swym pisa­niu wcho­dzi na coraz wyż­sze obro­ty.