Wciąż przed debiutem

Za każ­dym razem bio­rąc tę książ­kę do ręki, znaj­du­ję nowe błę­dy, na któ­rych pew­nie trze­ba zacząć się uczyć. I to mi się w pew­nym sen­sie podo­ba. Przede wszyst­kim podo­ba mi się, że to są tyl­ko i wyłącz­nie moje błę­dy i nie muszę świe­cić ocza­mi za cudze. Ta książ­ka nigdy nie będzie dosko­na­ła, na całe szczę­ście, bo wte­dy była­by nie­po­dob­na do mnie. Cie­szę się, że też jest nie­pew­na, i że się waha. Dzię­ku­ję, że ktoś w ogó­le chce tego słu­chać i może nawet odnaj­du­je jakąś przy­jem­ność. Zarów­no z całe­go ser­ca prze­pra­szam tych, któ­rzy są lek­tu­rą roz­cza­ro­wa­ni. Czy coś się u mnie zmie­ni­ło? Tak. Jesz­cze bar­dziej boję się pisać, i ta cała tre­ma przed czy­ta­niem wła­snych wier­szy publicz­no­ści to małe miki w porów­na­niu z tre­mą przed napi­sa­niem. I o ile zde­ner­wo­wa­nie na sce­nie moż­na uznać za cał­kiem nor­mal­ne i ludz­kie, to nie jestem pew­na, czy moż­na powie­dzieć to samo na temat kwe­stii dru­giej. Cóż, pró­bu­ję. W głę­bi duszy wciąż jestem przed debiu­tem.