Wejście

Wejście

Wyły psy, wokół tra­wa, śnieg top­nie­ją­cy
w kału­żach. Strach na wró­ble – kil­ka
dyn­da­ją­cych na sznur­kach puszek.

Bie­głem głu­pio za wypro­szo­ną miło­ścią.
Słod­ką od mio­du, lep­ką jak klej
ze zwie­rzę­cych kości. Któ­ra mnie unio­sła, żywi­ła

o pierw­szym świ­cie bie­żą­ce­go wie­ku, pod gwiaz­da­mi
– dzieć­mi wzno­szo­ny­mi przez nie­bo. Któ­ra mnie nazwa­ła.
A potem zja­dła mój język, ser­ce i przy­szłość.

Sztu­ka chce kom­pen­so­wać stra­co­ny czas, utra­co­ny raj. Przy­naj­mniej tak według mnie powin­no być. Tak chciał­bym, by było w moim przy­pad­ku. To bar­dzo źle, że to, co się kie­dyś zro­bi­ło, rzu­tu­je na całe póź­niej­sze życie, to źle, że nic już tego nie zmie­ni: ani tysią­ce zapi­sa­nych nut, ani set­ki wier­szy. Sta­raj­my się mimo wszyst­ko żyć szczę­śli­wie, umie­raj­my pogo­dze­ni z próż­nią.