Wiersze o splątaniach

We wszech­ogar­nia­ją­cym hała­sie naj­gło­śniej­sza cza­sem może być cisza. Ciszy w wier­szach Anny Rosło­niec jest spo­ro i zawsze wybrzmie­wa ona wyjąt­ko­wo dono­śnie. W tej sku­pio­nej, choć nie pozba­wio­nej iro­nicz­ne­go dystan­su poety­ce próż­no szu­kać auto­te­licz­ne­go eks­pe­ry­men­tu – jeśli Rosło­niec się­ga po awan­gar­do­we stra­te­gie, to robi to po to, by wydo­być z nich nar­ra­cyj­ny poten­cjał. To wła­śnie nar­ra­cyj­ność jest bowiem osią jej poetyc­kie­go pro­jek­tu.

Rosło­niec opo­wia­da świat poprzez jego drob­ne, roz­pro­szo­ne frag­men­ty. Łączy je ze sobą, roz­cią­ga­jąc mię­dzy nimi moc­ne, choć prze­zro­czy­ste, a więc nie­mal nie­zau­wa­żal­ne żył­ki. Wyra­żal­ny w języ­ku nauki, a przy­bli­żo­ny już choć­by w wier­szach Anny Ada­mo­wicz czy Domi­ni­ki Kaszu­by świat przy­ro­dy u Rosło­niec codzien­ność i brak namy­sły spro­wa­dza do nie­istot­ne­go deko­rum. Spod zamknię­tej w nie­po­zor­nej pro­zie poetyc­kiej fami­lij­nej gawę­dy pró­bu­je się wydo­stać histo­ria pisa­na wiel­ką lite­rą. Splą­tu­je ona to, co pry­wat­ne i spo­łecz­ne, rzu­tu­jąc na coś tak, wyda­wa­ło­by się, intym­ne­go jak rela­cje rodzin­ne. Odma­lo­wy­wa­ny nie­co sen­ty­men­tal­nie nad­mor­ski, nie­mal insta­gra­mo­wy obra­zek Rosło­niec obra­ca nie­po­strze­że­nie w opo­wieść o przy­ro­dzie pcha­nej przez kata­stro­fę kli­ma­tycz­ną w okrut­ną koniecz­ność. Autor­ka każe zasta­no­wić się nad odpo­wie­dzial­no­ścią ludzi i bez­na­dziej­nym przy­mu­sem podej­mo­wa­nia wysił­ku ura­to­wa­nia świa­ta przez jed­nost­kę. Robi to jed­nak na tyle sub­tel­nie, że nie­po­ro­zu­mie­niem było­by wysta­wia­nie jej legi­ty­ma­cji dekla­ra­tyw­nej, poli­tycz­nej poet­ki.

W kon­se­kwen­cji wier­sze Rosło­niec ukła­da­ją się w inte­re­su­ją­cy, róż­no­rod­ny i jed­no­cze­śnie bar­dzo spój­ny pro­jekt, do lek­tu­ry któ­re­go pra­gnę pań­stwa ser­decz­nie zapro­sić. Co inne­go miał­bym zro­bić?