Wszystkie radiostacje

Bar­dzo trud­no mi pisać o debiu­tanc­kich tomach wier­szy. Może dla­te­go, że ser­cem jestem zawsze przy debiu­tan­tach, szcze­gól­nie przy tych, z któ­ry­mi mia­łam przy­jem­ność i zaszczyt pra­co­wać. Z Agniesz­ką dane mi było nie­jed­no­krot­nie spo­ty­kać się, roz­ma­wiać o tych wier­szach, o kon­struk­cji tomu. To jedy­na w swo­im rodza­ju kobie­ca liry­ka wymy­ka­ją­ca się kano­nom odbio­ru poprzez zardze­wia­ły już cokol­wiek kon­tekst. Ona nie jęczy, nie pisz­czy, nie wzdy­cha; wskrze­sza arche­ty­py, przed któ­ry­mi drżał­by nie­je­den męż­czy­zna, uda­ją­cy lirycz­ne­go twar­dzie­la.

Agniesz­ka Mira­hi­na nie uda­je nicze­go. Jej moc­ne, zryt­mi­zo­wa­ne kla­sycz­nie fra­zy, zna­czą wię­cej niż jęki i wrza­ski jej lirycz­nych rówie­śni­czek (rówie­śni­ków takoż). To nie jest moja meta­fo­ry­ka, to nie jest mój kolo­ro­fon odnie­sień i fabuł, nie moja lista nagrań. Nie­mniej czy­tam te tek­sty z rzad­ko odczu­wa­ną satys­fak­cją – oto zre­ali­zo­wa­ny kon­se­kwent­nie pro­jekt. W przy­pad­ku debiu­tu – rzecz co naj­mniej wyjąt­ko­wa. Tak iść za języ­kiem, któ­ry wyda­je się zim­ny i pozba­wio­ny głę­bi, jak audy­cje z ruskiej radio­sta­cji. A jed­nak poprzez taki, oszczęd­ny dys­kur­syw­nie język, daje się prze­my­cić naj­prost­szy komu­ni­kat. Komu­ni­kat wzru­sze­nia, stra­chu przed wypo­wie­dze­niem słów uzna­nych za osta­tecz­ne, stra­chu wobec zacie­śnia­ją­cej się wię­zi mię­dzy tym, co prze­ży­te, a tym, co pożą­da­ne. Wszyst­ko to ubra­ne w pięk­ną w swej pro­sto­cie sukien­kę ostre­go, wydre­no­wa­ne­go z nie­po­trzeb­nych fisz­bi­nów, języ­ka. Momen­ta­mi zaczep­ne­go, momen­ta­mi ule­głe­go wobec nad­cią­ga­ją­cej kata­stro­fy war­to­ści, dają­cej się jed­nak ująć w kar­by spe­cy­ficz­nej este­ty­ki wypo­wie­dzi.

Te ostre komu­ni­ka­ty, jak s.o.s. z toną­ce­go pan­cer­ni­ka, nie pozo­sta­wia­ją nas obo­jęt­ny­mi, docie­ra­jąc wprost w ber­mudz­kie obsza­ry naszej, zbyt czę­sto udo­ma­wia­nej na siłę, lirycz­nej wyobraź­ni. Wystar­czy zła­pać odpo­wied­nią czę­sto­tli­wość, i ta opo­wieść mło­dej pisar­ki wypru­je nam fla­ki, albo zapro­wa­dzi do bram kra­iny egzy­sten­cjal­nej fan­ta­zji pro­stych roz­po­znań. Wybór nale­ży do czy­tel­ni­ka, a Nasza Autor­ka dała Nam aż nad­to wszę­do­byl­skich klu­czy.