Wydaje mi się, że gdzieś wzbiera

Po cie­ka­wym debiu­cie Agniesz­ki Mira­hi­ny, nie­daw­nym debiu­cie Kon­ra­da Góry, arkusz Prze­my­sła­wa Wit­kow­skie­go to moim zda­niem kolej­na jaskół­ka nie­po­ko­ju. Może to złu­dze­nie, ale wyda­je mi się, że w poezji coraz więk­szej ilo­ści wstę­pu­ją­cych na are­nę poetów pozor­ny spo­kój, poczu­cie oczy­wi­sto­ści osią­gnię­cia apo­geum w dzie­dzi­nie wypo­wie­dzi poetyc­kiej, języ­ka, ustę­pu­je naj­święt­sze­mu nie­po­ko­jo­wi. Wit­kow­ski w arku­szu Lek­kie cza­sy cięż­kich cho­rób jesz­cze wyda­je się sku­piać na tym, od cze­go zaczy­na się zawsze, na opi­sie począt­ku, odpo­wie­dzi na pyta­nie, skąd przy­cho­dzi jego wiersz. Ale w tej opo­wie­ści wie­le nagłych zwro­tów akcji, prze­ni­ka­nia róż­nych pla­nów, zmian ostro­ści i widze­nia. Te wier­sze wyda­ją się dziać same, w żywio­le, bo prze­cież w tym wyda­niu – język jest żywio­łem, pry­mar­ną siłą, któ­ra go pcha ku nowym wypo­wie­dziom. Że jesz­cze nie wie o czym? Ależ on wie, tyl­ko szu­ka swo­je­go wyra­zu. Przy­pa­trz­cie się tym wier­szom – tam jest masa zassa­ne­go z zewnątrz świa­ta, to nie jest kolej­ny intro­wer­tyk, sku­pio­ny na este­ty­za­cji sta­nów ego, któ­re myśli. To ego dozna­je, sza­mo­cze się i się chy­ba nie zga­dza z porząd­kiem rze­czy świa­ta tego. Takie jest pra­wo mło­dych poetów, któ­re­go zda­je się nie­spe­cjal­nie w ostat­nich latach uży­wa­li, raczej się pod­cze­pia­jąc, kształ­cąc w cie­niu star­szych. Wit­kow­ski miej­sca­mi też się kształ­ci, sły­chać obce języ­ki w jego poety­ce, ale tyl­ko po to, żeby za chwi­lę się zerwał i uciekł w kolej­nej sza­lo­nej sekwen­cji mon­ta­żo­wej, jak­by z „Natu­ral Born Kil­lers” albo „Matri­xa”. Ano wła­śnie – natu­ral born poet. Jesz­cze jeden.