Zamiast (1) albo 6000 przez recenzenta

Poezja to nie mieć nic do powie­dze­nia i mówić to; nic nie posia­da­my („Tema­ty i waria­cje”, przeł. Jerzy Jar­nie­wicz, dalej jako TW).

Redak­cja dała mi dwie stro­ny, licz­bę słów usta­li­ły ope­ra­cje loso­we. Roz­ma­ite drob­ne nie­do­sko­na­ło­ści papie­ru, na któ­rym pisa­łem, wyzna­czy­ły poło­że­nie frag­men­tów tek­stu na stro­nach. W niniej­szym wydru­ku to roz­miesz­cze­nie jest inne, gdyż opra­co­wa­łem całość jesz­cze raz na innym papie­rze: inne­go for­ma­tu, o innym ukła­dzie efek­tów („2 stro­ny, 122 sło­wa o muzy­ce i tań­cu”, przeł. Andrzej Sosnow­ski).

Po jakiejś godzi­nie w lesie spę­dzo­nej na poszu­ki­wa­niu grzy­bów, Ojciec powie­dział: „No cóż, zawsze może­my pójść i kupić tro­chę praw­dzi­wych” („Rok od ponie­dział­ku”, przeł. Piotr Som­mer).

U Cage­’a w mezo­sty­chu poło­wicz­nym (50%) pomię­dzy jed­ną wyróż­nio­ną lite­rą a następ­ną (na przy­kład T – Y) nie może wystą­pić ta dru­ga (y), a mezo­stych 100% wyklu­cza rów­nież powtó­rze­nie tej pierw­szej. Nic dziw­ne­go, że swo­je póź­niej­sze, wie­lo­stron­ni­co­we mezo­sty­chy autor Silen­ce ukła­dał za pomo­cą spe­cjal­ne­go pro­gra­mu kom­pu­te­ro­we­go MESOLIST, któ­ry pra­co­wał na zawcza­su zde­fi­nio­wa­nym mate­ria­le słow­nym (na przy­kład: słow­nic­two Fin­ne­gans Wake Jame­sa Joy­ce­’a), pro­po­nu­jąc wszyst­kie dopusz­czal­ne cią­gi wyra­zów oskrzy­dla­ją­cych z góry wyzna­czo­ny pion (Andrzej Sosnow­ski, w innym miej­scu).

Dla pre­le­gen­ta opra­co­wa­łem listę hała­sów i gestów. Posłu­gu­jąc się ope­ra­cja­mi loso­wy­mi, usta­li­łem, w któ­rym momen­cie ma poja­wić się taki czy inny hałas lub gest, a odpo­wied­nie wska­zów­ki umie­ści­łem w tek­ście. W podob­ny spo­sób zróż­ni­co­wa­łem rela­tyw­ną gło­śność wyko­na­nia: cicho, natu­ral­nie, gło­śno. (War­to­ści te okre­śla w wydru­ko­wa­nym poni­żej tek­ście typo­gra­fia: kur­sy­wa = cicho, anty­kwa = nor­mal­nie, wytłusz­czo­na kur­sy­wa = gło­śno.) Sam tekst skom­po­no­wa­ny został z wcze­śniej­szych odczy­tów i rze­czy zupeł­nie nowych. Wszyst­kie odpo­wie­dzi na nastę­pu­ją­ce pyta­nia zosta­ły wyse­lek­cjo­no­wa­ne przy pomo­cy ope­ra­cji loso­wych:

1. Mówić czy mil­czeć?
2. Jak dłu­go?
3. Jeśli mówić, to co? Nowe rze­czy czy sta­re?
4. Jeże­li sta­re, to z któ­re­go odczy­tu, z któ­rej czę­ści tego odczy­tu?
5. Jeśli nowe, to na któ­ry z nastę­pu­ją­cych 32 tema­tów?
Struk­tu­ra (pust­ka) (w ogó­le brak struk­tu­ry)
Cyta­ty
Czas (i rytm)
Dźwięk (i szme­ry)
Cisza
Przy­pa­dek
Tech­ni­ka w ogól­no­ści (zero tech­ni­ki)
Inne sztu­ki (cie­nie, etc.: przy­pad­ko­we dźwię­ki)
Sto­sun­ki (syn­chro­nicz­ność)
Muzy­ka (dzie­ło sztu­ki)
Taśma magne­tycz­na
For­te­pian pre­pa­ro­wa­ny
For­ma
Teatr (muzycz­ne dzie­ło życia)
Słu­cha­nie jako nie­wie­dza
Cen­trum uwa­gi
Pier­wia­stek i ela­stycz­ność
Asy­me­tria praw­do­po­do­bień­stwa
Tech­ni­ka defek­tów i skaz
Tech­ni­ka monet
Ruch-bez­ruch
Ukła­dy wie­lo­gło­śni­ko­we
Non-dualizm
Błąd
Psy­cho­lo­gia (eks­pre­syw­ność) (inspi­ra­cja)
Pio­no­we (wymu­szo­ne) rela­cje
Pozio­me (wymu­szo­ne) rela­cje
Mobil­ność czę­ści (niniej­szy utwór)
Utwo­ry na smycz­ki
Muzy­ka na kuran­ty dzwo­no­we
Czyn­ność wyko­na­nia
Cel

(„45′ dla pre­le­gen­ta”, przeł. Andrzej Sosnow­ski)

Jed­na z uczen­nic Mie­sa van der Rohe pode­szła do nie­go i powie­dzia­ła: „Trud­no mi u pana stu­dio­wać, bo nie zosta­wia nam pan w ogó­le miej­sca na bycie sobą”. Na co Mies van der Rohe zapy­tał, czy ma przy sobie dłu­go­pis. Mia­ła. „Pro­szę się pod­pi­sać”, powie­dział. Pod­pi­sa­ła się. „Oto co nazy­wam byciem sobą”, powie­dział („Nie­ozna­czo­ność”, przeł. Agniesz­ka Tabor­ska).