Zamiast komentarza

Nie potra­fię i nie chcę wypo­wia­dać się na temat wła­snej książ­ki, ponie­waż uwa­żam, że nie nale­ży pytać auto­rów o ich ukoń­czo­ną pra­cę. Nawet gdy przy pisa­niu auto­ro­wi przy­świe­ca jakaś uprzed­nio okre­ślo­na idea lub inten­cja – co z pew­no­ścią nie zda­rza się czę­sto – skoń­czo­na książ­ka jest czymś, co wymy­ka się ana­li­zie czy wyja­śnie­niom ze stro­ny twór­cy.

Mogę jed­nak powie­dzieć co nie­co o moty­wach moje­go pisa­nia. Tym, co zaj­mu­je mnie z per­spek­ty­wy kon­cep­cyj­no-este­tycz­nej, jest kwe­stia języ­ka, któ­ry sta­no­wi odzwier­cie­dle­nie czy­stej per­cep­cji. Co dzie­je się w chwi­li, jak­kol­wiek krót­ka by ona była, pomię­dzy widze­niem, pozna­niem i nazwa­niem? Co w tym dyna­micz­nym ukła­dzie wpły­wa na naszą pamięć? W nawią­za­niu do tego pyta­nia zna­cze­nie mają też foto­gra­fie, a w Nad rze­ką przede wszyst­kim pola­ro­idy, któ­re napro­wa­dza­ją pierw­szo­oso­bo­wą nar­ra­tor­kę, kie­ru­jąc całą tajem­ni­cę na wła­ści­wy tor.

Jako obser­wa­tor­kę i autor­kę inte­re­su­ją mnie pery­fe­rie miast oraz kra­jów. Pery­fe­rie to stre­fy płyn­nych przejść, nie­pre­cy­zyj­nie zde­fi­nio­wa­nych przy­na­leż­no­ści. Gdzie prze­bie­ga­ją gra­ni­ce histo­rii, w jaki spo­sób się uka­zu­ją, a jak zacie­ra­ją? Stre­fy gra­nicz­ne – zarów­no miast, jak i kra­jów  –  są zawsze zna­kiem obce­go. I wła­śnie owa obcość jest tema­tem, któ­ry zda­je się zaj­mo­wać mnie naj­bar­dziej. Choć mia­sto, takie jak Lon­dyn, żyje dzię­ki swo­jej prze­pusz­czal­no­ści dla obcych, to jed­nak obcość czę­sto w spo­sób koniecz­ny łączy się z cier­pie­niem. Ale to tak­że stan umy­słu, któ­ry moż­na samo­dziel­nie wybrać.