Zaskakująca zbieżność rytmów

Uprowadzenia

Jak nie­my szu­ka gło­su któ­ry nazwie ten stan
kie­dy pro­wad­ni­ca prze­miesz­cza drżą­cy ranek
w histe­rycz­ny napalm dnia.

Policz raz dwa do trzech.

Rytm zala­ny glit­chem.
Sunie w noc omdla­łym pocho­dem wra­żeń
jak nie­my któ­ry już wie że to po pro­stu nic.

1. Pora­nek powi­nien być ciszą, wstę­pem do cere­mo­nii dnia. No i masz: zanim jesz­cze zdo­łasz otwo­rzyć oczy, twój pro­ce­sor prze­twa­rza już giga­baj­ty wczo­raj­szych i jutrzej­szych infor­ma­cji. Hała­su­ją­ca na podwór­ku śmie­ciar­ka to tyl­ko nie­wie­le zna­czą­cy zewnętrz­ny ele­ment łosko­tu, w któ­rym twój umysł jest już od jakie­goś cza­su. Szum kli­ma­ty­za­to­ra, wcho­dzą­cy na peł­ne obro­ty wen­ty­la­tor lap­to­pa, sko­wyt sil­ni­ka, któ­ry zajeż­dżasz na dwój­ce o sekun­dę za dłu­go.

2. W jed­nej z pierw­szych scen fil­mu Ber­lin Ale­xan­der­platz Raine­ra Wer­ne­ra Fass­bin­de­ra (na pod­sta­wie powie­ści Alfre­da Döbli­na) jest taka sce­na, gdy Franz Biber­kopf wycho­dzi z wię­zie­nia, gdzie spę­dził kil­ka ostat­nich mie­się­cy. Docie­ra do nie­go nagle zgiełk uli­cy. Odsta­wia na zie­mię tor­bę, a na jego twarz poja­wia się gry­mas bólu. Łapie się za gło­wę i wyda­je z sie­bie nie­my krzyk. Chce wró­cić, ale nie tędy dro­ga. Sta­ry, czas zacząć odli­czać na nowo. Trze­ba spró­bo­wać żyć. Tyk, tyk: Dzie­wią­ta. Tyk, tyk: sie­dem­na­sta (chciał­byś!).

3. A więc cele­bru­jesz noc. Zaska­ku­ją­ca zbież­ność ryt­mów. Opa­da nimb dzien­nej zwy­czaj­no­ści, któ­ra sta­je się czymś esen­cjo­nal­nym jedy­nie poprzez hard­ko­ro­wą mak­sy­ma­li­za­cję. Otu­le­ni cyfro­wym syfem i sobą nawza­jem, znów w tłu­mie, ście­ka­my po sobie. I skąd ten pier­do­lo­ny luz? No co? No wła­śnie nic.