Zaśpiew

Rekuh­ka­ra to histo­ria czar­no­skó­re­go męż­czy­zny Cle­tiu­sa Oha­ma­ry i jego rodzi­ny. To losy kil­ku poko­leń, peł­ne tra­gicz­nych wąt­ków, zda­rzeń oraz lęku o powtó­rze­nie losu przod­ków z czar­ne­go Połu­dnia. Wia­do­mo, że prze­zna­cze­niem wów­czas była śmierć w mło­dym wie­ku, w nędzy, w cier­pie­niu. Rodzi­na Cle­tiu­sa zaczę­ła zalud­niać moją wyobraź­nię kil­ka mie­się­cy temu, ale na pew­no wszyst­kie te posta­ci, ich zary­sy, kieł­ko­wa­ły wcze­śniej i stop­nio­wo doj­rze­wa­ły. Sam Cle­tius – zauważ­my, że kolor jego skó­ry wszyst­kim prze­szka­dza, ale nikt nie powie tego wprost, co naj­wy­żej ktoś zwró­ci uwa­gę, że jest… za wyso­ki. Ta histo­ria powta­rza się, odgry­wa wciąż na nowo wszę­dzie, dokąd uda się Oha­ma­ra. Jego cór­ka Mar­nie, rów­nież odrzu­ca­na ze wzglę­du na kolor skó­ry, wyko­rzy­sty­wa­na i porzu­ca­na przez kolej­nych męż­czyzn ofe­ru­ją­cych jej miłość; mały kuzyn Ske­et, inspi­ro­wa­ny praw­dzi­wą posta­cią nasto­let­nie­go Emmet­ta Til­la; ich bab­ka – mama Lou, któ­ra zmar­ła scho­ro­wa­na, bo rodzi­ny nie było stać na wła­ści­wą opie­kę medycz­ną.

Jedy­ną nadzie­ją wyda­je się dal­sza krew­na Cle­tiu­sa, Edna Hamp­ton, ponie­waż jest bia­ła. Nie­bez­piecz­nie jest jed­nak podró­żo­wać do dziel­ni­cy, któ­rą zamiesz­ku­je. Czar­nym gro­żą tam pobi­cie, upo­ko­rze­nie, może nawet śmierć. W jed­nym z wier­szy Oha­ma­ra pra­gnie tam pójść, marzy nawet o sym­bo­licz­nym uśmier­ce­niu Edny, żeby umar­ła w nim i jego „bia­ła” część: pra­gnie­nie god­ne­go i spo­koj­ne­go życia.

Rekuh­ka­ra – jako gar­dło­wy, więc moc­ny, choć zara­zem zani­ka­ją­cy współ­cze­śnie zaśpiew – ma za zada­nie intry­go­wać, nie­po­ko­ić, wyry­wać z usta­lo­nych struk­tur, stref kom­for­tu. Przede wszyst­kim prze­ma­wia w obro­nie wszel­kiej inno­ści, naj­wy­raź­niej wybrzmie­wa tam, gdzie pomo­cy ocze­ku­ją uchodź­cy, wszy­scy dys­kry­mi­no­wa­ni ze wzglę­du na płeć, kolor skó­ry, reli­gię; wszy­scy bied­ni, cier­pią­cy, cho­rzy, nie­wy­słu­cha­ni i nie­zro­zu­mia­ni. Czy­tel­nik ma ich usły­szeć i nie móc zasnąć. To amal­ga­mat cier­pień i lęków, ale zanu­rze­nie w tę groź­ną z pozo­ru otchłań ma wyzwo­lić wolę wal­ki i nadzie­ję. Spe­try­fi­ko­wa­na rze­czy­wi­stość roz­my­wa się i mięk­nie pod wpły­wem gło­sów Rekuh­ka­ry. To poezja, to magia.