zrobi

zrobi

szcze­gól­nie przy­jem­ne jest grze­ba­nie małych dzie­ci
ponie­waż wie się że nikt im już nicze­go złe­go w życiu nie zro­bi

Duża cześć mojej poezji to w pew­nej mie­rze czy­jeś gło­sy albo pró­ba czy­ichś gło­sów, moje wyobra­że­nie o nich. Na ogół korzy­stam z rela­cji świad­ków, mor­der­ców i nie­do­szłych lub przy­szłych ofiar. W mniej­szo­ści są to gło­sy z jed­nej stro­ny zupeł­nie wyobra­żo­ne, z dru­giej stro­ny jed­nak wzię­te z wie­lo­let­niej obser­wa­cji. Przez więk­szość moje­go życia miesz­ka­łem przy cmen­ta­rzu Sre­brzy­sko i cho­dzi­łem tam na spa­ce­ry, prze­cho­dzi­łem przez cmen­tarz w dro­dze do pra­cy i z pra­cy, byłem tam zatem co naj­mniej dwa razy dzien­nie przez ponad 10 lat. Pra­cow­ni­cy cmen­ta­rza są dla mnie jed­ną z naj­bar­dziej inte­re­su­ją­cych i ulu­bio­nych grup zawo­do­wych. Same­mu chciał­bym kie­dyś czy­ścić gro­by tudzież uczest­ni­czyć w orga­ni­za­cji cere­mo­nii pogrze­bo­wych. Dla­te­go jed­ną z naj­czę­ściej wystę­pu­ją­cych grup zawo­do­wych w mojej poezji są wła­śnie gra­ba­rze. Z tego krót­kie­go gło­su jestem chy­ba naj­bar­dziej zado­wo­lo­ny, ponie­waż po pro­stu wie­rzę w jego auto­no­mię i auten­tycz­ność. Wie­rzę, że ktoś z pra­cow­ni­ków Sre­brzy­ska tak napraw­dę do kogoś lub do sie­bie mówi.