100 wierszy wolnych z Ukrainy (2)

Hry­ho­rij Semen­czuk

[Przyśniła mi się wojna]

Przy­śni­ła mi się woj­na, czar­ne wło­sy mia­ła,
Skó­rę zro­go­wa­cia­łą i suchą, za paznok­cia­mi zie­mię.
Wszyst­ko się skoń­czy­ło. Echo pozo­sta­ło.
I kano­nie­rzy odcho­dzi­li prze­peł­nie­ni zwąt­pie­niem.

Mali chłop­cy. Jak tar­cza byli celem wczo­raj,
Prócz sie­bie niko­mu nic nie byli win­ni.
Sadzę zmy­wa­jąc sobie z czo­ła,
Na pamiąt­kę cho­wa­ją do kie­sze­ni gil­zy.

Na zdję­ciu będą wiecz­nie zasmu­ce­ni.
Ich twa­rze nie­wi­docz­ne – pod pie­czę­cią śmier­ci.
Przez poste­run­ki nie­me oto­cze­ni,
Dru­tem kol­cza­stym szczel­nie owi­nię­ci.

Przy­śni­ła mi się woj­na, ta w czer­ni pani,
Z ręka­wa­mi od krwi czer­wo­ny­mi.
Zbie­ra­ła bez­li­to­śnie poko­na­nych,
Ich auto­ma­ty, wyrzut­nie ręcz­ne, kara­bi­ny.

Woj­na na miej­sce posta­wi­ła wszyst­ko.
Gdzie było życie – żela­zny krzyż i krzyż,
I każ­dy nabój – to nie jest gwóźdź tyl­ko.
To ja i Ty. To ja i Ty.

Marian­na Kija­now­ska

Prospekt Swobody

napi­sy przed woj­ną
wyra­sta­ją na ścia­nach
jak pleśń
stre­et-art to to co oca­le­je (może)

podra­pa­ne odłam­kiem Luba Żało­ba
i prze­bi­te ser­ce

jak we śnie
kie­dy wszyst­ko jest nie­ru­cho­me
nagie łuhań­skie domy
trzę­są się krwa­wią
okna bolą

mama myła ramę
mama ma ranę

we Lwo­wie mama
nie ma rany

we Lwo­wie co inne­go czer­wo­no-czar­ne­go
ever­gre­een