Ale nie to (2)

[jakoś głupio żegnać się z wyprzedzeniem…]

jakoś głu­pio żegnać się na zapas
ta wiecz­ność z nie­dłu­gi­mi prze­rwa­mi
praw­dzi­wy­mi pęk­nię­cia­mi w sztucz­nym mar­mu­rze
i mało kto chciał roz­ma­wiać o nie­żar­to­bli­wych łzach
ale i w tych gra­ni­cach jest prze­strzeń na wąt­pli­wo­ści
czy wypa­da teraz albo potem albo cał­kiem potem
w pozie mokre­go drze­wa pod podej­rza­nie bia­łą głu­chą ścia­ną
instynk­tow­nie udźwięcz­niać wzrok co się ześli­znął
z jesz­cze nie­wy­wo­ła­nych pola­ro­ido­wych sufi­tów
z samo­dziel­nie zro­bio­nych spuch­nię­tych luster
nie utrzy­maw­szy się w nie­rów­nym mar­mu­ro­wym świe­tle

[coś jeszcze popełznie po gęsiej skórce…]

coś jesz­cze popeł­znie po gęsiej skór­ce
nie ścin­ki wło­sów po strzy­że­niu
pod chłod­nym jeży­kiem zebra­ne pod kar­kiem
zaj­mie­my się – mil­czy – maleń­kim masa­żem
w gar­dle łasko­cze zim­na szczot­ka
pro­szę roz­grzać – mil­czy – ale nie strasz­nie
i patrzy marsz­cząc brwi
z przy­jem­no­ścią tak obser­wu­ją cię ocza­mi
tyl­ko metal z posma­kiem two­ich ust
tyl­ko kamień