Autobiografia śmierci (2)

Każdego dnia jutro

Dzień dzie­wią­ty

Wyj­mu­jesz tele­fon i nie ma cię tutaj
Zakła­dasz słu­chaw­ki i nie ma cię tutaj

Mar­twa dziew­czyn­ka pod­no­si do ucha tele­fon-zabaw­kę
Halo, popro­szę z mamą. Zaśpie­wam jej pio­sen­kę

Jesz posi­łek, ale nie ma cię przy sto­le
Robac­two syci się żołąd­ka­mi naszych dzie­ci

Teraz nie mogę, ale może w nie­dzie­lę wie­czo­rem
A w nie­dzie­lę wie­czo­rem: Pasu­je ci sobo­ta rano?

Będąc tu, nie ma cię tutaj
Będąc tam, nie ma cię tam

A może wyta­tu­ujesz sobie twarz?
Z tatu­ażem na twa­rzy, czy będziesz tutaj?

Popro­szę o wię­cej tam
Po doj­ściu do celu, kolej­ny cel

Samot­ne dziec­ko, dziec­ko bez tele­fo­nu
Twarz zmar­łej dziew­czyn­ki ogrom­na jak nie­bo, jak desz­czo­wa chmu­ra

Jak swę­dze­nie łódek suną­cych po lewej stro­nie ubra­nia
Jak wyzna­nie miło­ści do mikro­fo­nu

Podob­ne do mgły i dymu jutro, gdzieś tam
Tutaj to nie jest to miej­sce, teraz to nie jest ten czas

Słoń­ce łasko­cze pły­ną­cą w dół rze­ki ławi­cę śmie­ci
Jutro wymknę­ło ci się z cia­ła rzu­ca­jąc ci tyl­ko jed­no krót­kie spoj­rze­nie

Tam też cię nie ma, kie­dy jesteś tu, ale jed­nak tam
Mama zara­bia pie­niąż­ki i wró­ci jutro, każ­de­go dnia wra­ca jutro

Metro jest peł­ne ludzi wpa­trzo­nych w ekra­ny jak w zwier­cia­dła, ich twa­rze
Są już tam, wypa­ro­wa­ły jak poran­na rosa

Są tam, gdzie sły­chać dzwo­nek tele­fo­nu
Języ­ki już tam są, trze­po­cą jak tro­pi­kal­ne ryb­ki na pokry­tym mżaw­ką asfal­cie

Nagie ciało

Dzień szes­na­sty

„Nie zapad­nie już noc. Świa­tło lamp oraz słoń­ca prze­sta­nie być potrzeb­ne.”
– Księ­ga Obja­wie­nia 22:5

Nasta­ła jasność, któ­ra zna two­je cia­ło na wskroś, nawet te czę­ści, o któ­rych nie masz poję­cia
Unio­sła koc i nasta­ła, jasność sze­ro­ka jak źre­ni­ce pod­czas orga­zmu
W sie­dli­sku two­jej duszy o sym­bo­lu che­micz­nym ze snu nasta­ła jasność o sym­bo­lu
che­micz­nym ze snu
Nasta­ła jasność wie­czo­ra bez wie­cze­rzy

Coś wyra­zi­ste­go jak orzeł na two­ich ple­cach
Coś wyra­zi­ste­go jak pazno­kieć w two­im czar­nym gar­dle

Jak sła­by blask zapa­da­ją­ce­go wie­czo­ru
i sła­by blask wscho­dzą­ce­go poran­ka
jed­no świa­tło zapa­da się, dru­gie się wzno­si, jak­by się obej­mo­wa­ły

Coś jak­by sre­brzy­sty ali­ga­tor w two­im gar­dle
Coś jak­by sre­brzy­sty komar na two­jej twa­rzy

Coś jak­by prze­bu­dze­nie się z głę­bo­kie­go snu życia, aby wszyst­kie okna morza nagle sta­nę­ły
otwo­rem

Zoba­czysz naraz wszyst­kie poran­ki świa­ta

Prze­mie­nią się sub­stan­cje che­micz­ne two­je­go cia­ła, jak u łoso­sia, któ­ry skoń­czył na brze­gu
rze­ki

Sko­ro już nie żyjesz
zdej­mij buty
Sko­ro teraz jesteś bez butów, nie masz cie­nia
Głos roz­le­ga sie z wiąz­ki świa­tła

Moż­na ją zoba­czy
nawet z zamknię­ty­mi ocza­mi, a jesz­cze wyraź­niej z otwar­ty­mi. Nie
moż­na jej objąć ani ude­rzyć. Oczysz­cza krew, obmy­wa twarz, sty­ka ze sobą ser­ca, ta jasność
żyją­ca w tobie skry­cie od zara­nia dzie­jów. Bia­ły cień przy­szło­ści lep­ki jak dło­nie zanu­rzo­ne
w mio­dzie, w nasie­niu. Nasta­ła lep­ka, kle­ista jasność, któ­rej już zawsze nie będzie dało się
zoba­czyć.

(Opusz­czo­na przez cie­bie
Zdar­ta z cie­bie)