Ballada o parnym dniu

Ballada o parnym dniu

Dzień jest nie­mi­ło­sier­nie par­ny.
Nad ryn­kiem wisi rudy obłok.
Gołę­bie nad kościo­łem far­nym
z okna ple­ba­nii śle­dzi pro­boszcz.

W hote­lu mają kom­plet gości.
Na dwor­cu gra orkie­stra dęta.
Słu­cha­ją jej fur­ma­ni pro­ści.
Mili­cja dep­cze im po pię­tach.

Para kre­ty­nów przy fon­tan­nie,
z sie­kie­rą gość na rower wsia­da.
Daw­ne piesz­czo­ty w bia­łej wan­nie
wspo­mi­na sobie pani bla­da.

Na wstecz­nym bie­gu jedzie szo­fer
dro­gą na komu­nal­ny cmen­tarz,
gdzie chłop­cy w wia­drach noszą wodę
i czar­ne har­cu­ją kocię­ta.

Wdo­wa po pierw­szym sekre­ta­rzu
obci­na wło­sy dla odmia­ny.
Na dwóch komi­nach domu star­ców
tkwią nie­ru­cho­mo trzy bocia­ny.

Strach myśleć, co się zda­rzyć może
w szpi­ta­lu, w sądzie, w biblio­te­ce,
tam, gdzie się pro­du­ku­je noże,
w bro­wa­rze i w komen­dzie miej­skiej.

Dziś nikt imie­nin nie obcho­dzi,
wszyst­ko ma prze­bieg oczy­wi­sty.
Cału­ją się na scho­dach mło­dzi,
idąc z wizy­tą do den­ty­sty.

Z okna ple­ba­nii śle­dzi pro­boszcz
gołę­bie nad kościo­łem far­nym.
Nad ryn­kiem wisi rudy obłok.
Dzień jest nie­mi­ło­sier­nie par­ny.

[Schyłek lutego, marzec i kilka dni kwietnia]

Schy­łek lute­go, marzec i kil­ka dni kwiet­nia:
zim­ny popiół, fio­le­ty, post czter­dzie­sto­dnio­wy.
Tru­ją­co pach­nie kra­nów zardze­wia­ła flet­nia
i czasz­kę roz­sa­dza­ją noc­ne bóle gło­wy.

Szy­by w oknach maja­czą spoj­rze­niem idio­ty.
W bra­mach wód­ką han­dlu­ją cię­żar­ne dziew­czy­ny.
W kościo­łach wokół ryn­ku par­szy­wie­je gotyk
biczo­wa­ny pyta­niem „…cóżem ci uczy­nił?”.

O, jak potwor­nie męczy kieł­ko­wa­nie wio­sny
w mie­ście, gdzie się roz­ra­sta sina tkan­ka raka.
Chcia­ło­by się gdzieś prze­spać ten okres żało­sny,
gdy już nie ma sił śmiać się ani sił, by pła­kać.