Bezbronna kreska (2)

Szli­śmy ponad pół godzi­ny, lecz w oko­li­cy nie było żad­nych fast foodów. Zapo­mnia­łem, że jeste­śmy w Upper East Side, gdzie o śmie­cio­wym żar­ciu moż­na tyl­ko poma­rzyć. Mija­li­śmy dzie­siąt­ki posęp­nych kamie­nic z tysią­ca­mi szczę­śli­wych męż­czyzn i kobiet w środ­ku, i wypie­lę­gno­wa­nych psów, a na par­te­rze każ­dej z nich czu­wał por­tier, dobro­dusz­ny jak kon­duk­tor kolej­ki wąsko­to­ro­wej w weso­łym mia­stecz­ku gdzieś na połu­dniu Włoch.
Wresz­cie spo­mię­dzy rusz­to­wań wyło­ni­ła się knajp­ka, wło­ska zresz­tą, o wdzięcz­nej nazwie Gio­co. Kie­row­nik sali zapro­po­no­wał nam jedy­ny wol­ny sto­lik, tuż przy oknie. Bia­łe obru­sy, świe­ce, lek­ki jazz jak gaz roz­we­se­la­ją­cy, pogwar klien­te­li, ciche pobrzę­ki­wa­nie sztuć­ców i taniec kel­ne­rów, ule­pio­nych z lizu­so­stwa i aser­tyw­no­ści w pro­por­cji trzy do jed­ne­go.

– Kli­mat jak z Woody’ego Alle­na – rzu­ci­łem.
– Nie znam Woody’ego Alle­na – odpo­wie­dzia­ła Megan z miną tak naiw­ną, że byłem skłon­ny jej uwie­rzyć.
Otwo­rzy­łem menu, zaczą­łem czy­tać i… mój wzrok pogrą­żył się w czar­nej toni jezio­ra, na dnie któ­re­go tkwi­ły zato­pio­ne cmen­ta­rze, kiku­ty drzew, wra­ki stat­ków, topiel­cy z czasz­ka­mi zamiesz­ka­ły­mi przez węgo­rze, nie­na­ro­dzo­ne dzie­ci zaplą­ta­ne w sie­ci. Gdzie łoso­sie ze szpi­na­kiem na grzbie­cie i komik­so­wą chmur­ką przy pysku, a w każ­dej chmur­ce napis: „100 $”. Naj­tań­sze danie kosz­to­wa­ło sie­dem­dzie­siąt. Ale za póź­no już było na tek­sty w rodza­ju: „Nie podo­ba mi się muzy­ka, poszu­kaj­my cze­goś bar­dziej wytwor­ne­go”. W grę wcho­dzi­ło tyl­ko zamó­wie­nie sobie wody mine­ral­nej, a jej co tam już chce. Choć i ten plan miał wady. „Nie rób obcia­chu, sta­ry” – powie­dzia­łem do sie­bie i z trza­skiem zamkną­łem menu. W tej sekun­dzie poja­wił się kel­ner.
– Czy już wybra­łaś? – pytam, a ser­ce wali mi jak młot, jak mło­tek aukcyj­ny.

Mam jed­ną strasz­ną przy­pa­dłość: lubię auto­ma­ty do gry. Znam dokład­nie mecha­nizm ich dzia­ła­nia i wiem, że na dłuż­szą metę nie dają szans, bo to nie gra, a pro­gram, nie loso­wa­nie, lecz paro­dia prze­zna­cze­nia. Że wynik nie ma nic wspól­ne­go z wiru­ją­cy­mi na ekra­nie owo­ca­mi, z pry­mi­tyw­ny­mi dźwię­ka­mi gwał­cą­cy­mi zmy­sły. I cho­ciaż pogo­dzi­łem się z fak­tem, że gram dla samych emo­cji, że pła­cę za napię­cie, za cie­ka­wość, za ból, to od cza­su do cza­su poja­wia się we mnie typo­wa dla hazar­dzi­stów nadzie­ja, nie­za­leż­nie od tego, czy ich hazard to gra na auto­ma­tach, malar­stwo, muzy­ka, lite­ra­tu­ra lub życie, nadzie­ja – że pew­ne­go dnia maszy­na im odda, przy­naj­mniej nie­wiel­ką część tego, co prze­gra­li przez lata. Ktoś powie – kup sobie maszy­nę, wstaw ją do domu, będziesz miał kupę zaba­wy i pew­ną wygra­ną każ­de­go mie­sią­ca. Ale będzie to rada czło­wie­ka nie­mą­dre­go. Maszy­na musi być przy­pad­ko­wa, napo­tka­na w skle­pie spo­żyw­czym, hote­lu albo na dwor­cu. Pod­nie­ca­ją­ce jest, że tylu pró­bo­wa­ło, ale to wła­śnie ty zgar­ną­łeś ich kasę.

– Mam ocho­tę na te rolad­ki jagnię­ce z bro­ku­ła­mi, sosem kur­ko­wym i gril­lo­wa­nym ziem­nia­cza­nym purée.
– OK, to ja wezmę to samo.
– Coś do picia? – zapy­tał kel­ner. – Mamy dosko­na­łe czer­wo­ne wino, dopie­ro od dziś w ofer­cie.
Megan przy­zwa­la­ją­co ski­nę­ła gło­wą.
– A dla pana?
– Tak, tak, też chęt­nie spró­bu­ję – odpo­wie­dzia­łem z ner­wo­wym pochrzą­ki­wa­niem. – To teraz będziesz mówić o sobie, a ja będę słu­chał – zwró­ci­łem się do Megan z piesz­czo­tli­wą apo­dyk­tycz­no­ścią.
– A co chciał­byś wie­dzieć? – odpar­ła w taki spo­sób, że zaczą­łem się zasta­na­wiać, czy chciał­bym wie­dzieć cokol­wiek.
– Jakie było naj­bar­dziej sza­lo­ne wyda­rze­nie w two­im życiu?
– Nie wiem… – zamy­śli­ła się, spusz­cza­jąc wzrok, a zaraz potem jej źre­ni­ce zapa­li­ły się od świec. – Spo­ty­ka­łam się z chło­pa­kiem – to było parę lat temu – któ­ry stu­dio­wał na wydzia­le sztu­ki w tej samej uczel­ni co ja, w Cor­nell, i w cią­gu tygo­dnia stał się innym czło­wie­kiem, kom­plet­nie zwa­rio­wał, zda­wa­ło mu się, że jest wiel­kim mala­rzem, że malu­je na zamó­wie­nie milio­ne­rów, przez wie­le dni nie zmru­żył oka, nie mył się, nie jadł, chlał whi­sky i machał te swo­je boho­ma­zy, któ­re były jaki­miś jego… fan­ta­zja­mi na mój temat. Liczył się z moim zda­niem, dla­te­go bez prze­rwy pytał, co myślę o jego płót­nach, mówi­łam, że ich nie czu­ję, że są pre­ten­sjo­nal­ne, wtór­ne. Pew­ne­go dnia przy­je­cha­ła jego mat­ka, zanie­po­ko­jo­na fak­tem, że syn od mie­sią­ca nie odbie­ra tele­fo­nu. Nikt nie otwie­rał, więc spro­wa­dzi­ła poli­cję. Micha­el leżał podob­no na pod­ło­dze zakrwa­wio­ny i powy­gi­na­ny jak sta­ra tub­ka po far­bie. Cza­sa­mi mam do sie­bie pre­ten­sję, że nie chwa­li­łam jego obra­zów. Lecz było­by to nie­szcze­re. Ja napraw­dę ich nie czu­łam.

Potrze­bo­wa­łem kil­ku chwil, żeby zma­zać z twa­rzy zdzi­wie­nie.
– To się zda­rzy­ło napraw­dę? – spy­ta­łem z nad­zwy­czaj uda­ną obo­jęt­no­ścią.
– Pew­nie, że nie. Ale przy­znaj, że zabrzmia­ło nie­źle – zaśmia­ła się z pierw­szym kęsem jagnię­ci­ny w ustach.
Dopie­ro teraz dostrze­głem, jak się dla mnie zro­bi­ła, mia­ła na sobie asce­tycz­ną czar­ną bluz­kę skro­jo­ną w kwa­drat, na szyi ser­dusz­ko od Tiffany’ego, będą­ce w isto­cie anty­ser­dusz­kiem – kawał­kiem meta­lu podob­nym do blach, na jakie w dzie­ciń­stwie łowi­łem szczu­pa­ki, a jej bla­dy make-up gryzł się z czer­wo­nym błysz­czy­kiem jak Uma Thur­man z Tra­vol­tą w sce­nach, któ­rych nie poka­za­no w fil­mie.