birnam

chłopiec z burzy i pleśni

są noce gdy zaostrza się pamięć przy­wo­łu­je biel. wybie­ga ze mnie
mały chło­piec z pod­cię­ty­mi żyła­mi. z książ­ki wysu­wa się list:

chciał­bym żebyś miał ślad. korzy­staj z tego.

korzy­staj.

dro­ga mię­dzy wsią a mia­stem – przej­ście gdzie obce będzie oswo­jo­ne.
powo­li potęż­nie­je lato: wio­sną 1888 wyja­dę do arles. zwró­cę twarz
ku słoń­cu. na trzy noce ugrzę­znę w barze przy 30 pla­ce lamar­ti­ne.
opi­szę co zasta­łem a widzia­łem męż­czyzn zamknię­tych w cia­łach
ogo­ło­co­nych przez głód nocy i kobie­ty zaci­śnię­te
nad kie­lisz­ka­mi absyn­tu. stół bilar­do­wy

gazo­we lam­py – dzi­kie kadzi­dła
nasą­cza­ne kon­tra­stem.

miej­sce gdzie moż­na się zruj­no­wać zwa­rio­wać lub popeł­nić zbrod­nię.
kel­ner ubra­ny w śnieg (ale śnieg ma tutaj posmak murar­ki) wycze­ku­ją­cy
by zerwać smycz popro­wa­dzić coraz niżej i zło­żyć w embrion.
pozwo­lić sko­nać pośród ścian jak ropie­ją­ce rany.
niech się przy­zwy­cza­ją – mówi patrząc w oczy – dla­te­go sufit
w zie­le­niach jak świe­żo prze­sy­py­wa­ny piach. albo ina­czej:

tra­fi­łem przy­pad­kiem w ten zaką­tek pol­skie­go kra­ju mię­dzy auto­stra­dy
tra­sy szyb­kie­go ruchu i roz­le­głe pastwi­ska. uskok w poło­wie dro­gi gdy tra­ci­li­śmy
zasięg – krót­ka chwi­la na nie­śmier­tel­ność. pamię­tam las pierw­szy splot dło­ni;
nazy­wa­no mnie vin­cent – chło­piec z burzy i ple­śni. wysta­wio­no waliz­ki na mróz.
w nich: prze­wią­za­ne gaze­ta­mi mię­so ołów­ki oraz nie­wy­raź­ne szki­ce
kil­ka zdjęć któ­re każą tęsk­nić. więc przy­sze­dłem do cie­bie nagle oswo­iłem
ramio­na i lęk zaczął się ukła­dać w ogień –

pierw­szą w sobie ciszę.

ciężki. nienazwany.

dla Ł.K.

odu­rza­ją­ce są noce w two­ich ustach i godzi­ny zasznu­ro­wa­ne
pal­ca­mi. obło­ki wcho­dzą przez okna – ście­lą się gęsto. samot­nie.
odwie­dzi­łem mat­kę i odsze­dłem w sen w daw­nym poko­ju. budzi­łem się
kil­ka razy bo zno­wu przy­cho­dzi­łeś i nio­słeś w darze popiół i wil­goć
aż ze ścian zaczę­ła odpa­dać far­ba. wiel­kie bia­łe pła­ty rwa­ły się

jak skó­ra. lśni­ły w świe­tle latar­ni. na oślep wycią­ga­łem ramio­na
lecz chwy­ta­łem wyłącz­nie powie­trze i zaczął wra­stać we mnie
obraz: w szkol­nej pra­cow­ni roz­pię­te płót­no pnie się pod ręka­mi –
ten por­tret w mil­cze­niu zro­dzo­ny dla cie­bie. od tam­tej chwi­li
pie­lę­gnu­ję w sobie pokarm. cięż­ki. nie­na­zwa­ny.

wypełnia pokoje

opu­ści­łem dom pełen mgły i ruszy­łem w podróż przez kolej­ne ramio­na ple­cy mię­dzy uda prze­zna­czo­ne z natu­ry

dla kogoś inne­go a jed­nak coś nie pozwa­la­ło prze­stać i powo­li obra­sta­łem igli­wiem w któ­rym pomiesz­ki­wa­ło robac­two z oko­lic żołąd­ka za każ­dym razem kie­dy wcho­dzi­łem w gorą­ce cia­ła kie­dy pod­da­wa­łem się wsty­dli­wej nago­ści i czer­pa­łem

radość kie­dy speł­nio­ny łapa­łem oddech i sznu­ro­wa­łem pal­ce z obcy­mi pal­ca­mi two­ja gło­wa poja­wia­ła się zawsze obok kamien­na ale rów­nie speł­nio­na wybie­ga­łem wte­dy z roz­grza­nej poście­li wprost na lodo­wa­ty deszcz by pozbyć się tej cho­ro­bli­wej mgły

zapa­chu co ude­rza do gło­wy jak metal i przy każ­dym ruchu coraz gło­śniej i gło­śniej –
pro­mie­niu­je jak księ­życ zale­wa oczy mle­kiem mat­ki wypeł­nia poko­je śnie­giem