Bojownicy bez broni

Śmierć

Spo­tka­łem śmierć, gdy byłem małym chłop­cem,
lecz tyl­ko jako ciszę wokół kogoś, kogo kocha­łem.
Nigdy jako chłód albo cień cza­ją­cy się obok,
któ­re­go nikt nie nazy­wa i się mu nie wymknie.

Nigdy jako chłód obce­go przed­mio­tu.
Sztyw­nie­ją­cych mię­śni głę­bię za głę­bią.
Jak­bym trzy­ma­jąc czy­jąś zim­ną dłoń w swo­jej dło­ni,
wpa­dał i wpa­dał w chłód bez­prze­strzen­ny.

Teraz ją roz­po­zna­ję, tu i wszę­dzie wokół.
Stoi w lesie cicha, osnu­ta świe­tli­stym woalem.
Idzie jak osza­ła­mia­ją­ca dal po let­nim nie­bie,
na ustach śpią­ce­go kła­dzie się żalem.

Cze­ka, zawsze jak­by z boku rze­czy,
cień ukry­ty wśród drzew, żył, nad urwi­skiem.
Wzbo­ga­ca o nowe sekun­dy i wię­cej bólu.
I zawsze jest przy mnie bli­sko.

Lecz roz­mów ze sobą nie pro­wa­dzi­my,
ani za dnia, ani gdy gwiaz­dy cho­dzą chma­ra­mi.
Obo­je tyl­ko wie­my, że to dru­gie jest obok.
Nic wię­cej nie trze­ba. Na pew­no się spo­tka­my

Strach

Zapal faj­kę, postaw koł­nierz i idź w noc
pew­ny­mi, pusty­mi kro­ka­mi,
mijasz mar­twe skle­py, w kape­lu­sza dno
deszcz bęb­ni cięż­ki­mi kro­pla­mi.

W gąsz­czu desz­czo­wych kro­pel się skryj,
w nagłej ciszy na mia­sta poła­ci,
gdy gaśnie czer­wo­nych świa­teł krzyk
nad tym, coś wiecz­nie tyl­ko tra­cił.

Nie ma z tym nic wspól­ne­go tam­ten dźwig,
co się rysu­je gru­bą czar­ną kre­ską.
Z two­ją tęsk­no­tą nie wią­że się nic.
Deszcz pada głu­cho, gęsto, cięż­ko.

Zapal faj­kę, postaw koł­nierz i idź w noc,
gdzie nikt się nie czai nie­po­strze­że­nie.
I zejdź z dro­gi, jeśli spo­tkasz na niej gdzieś
inne na spa­ce­rze ciche cie­nie.