Bojownicy bez broni (2)

Chwila

Dzi­kie róże w desz­czu!

I pociąg sta­nął,

po szy­bach spły­wa­ją

olśnie­wa­ją­ce desz­czo­we łuny

i sza­lo­ne świa­teł­ka róż

pośród wil­go­ci i zie­le­ni.

Szczę­śli­we, wiel­kie i pro­ste sta­je się życie –
kro­pla spły­wa za kro­plą,

za desz­czem deszcz.

Sekun­dy otwie­ra­ją się

na dłu­gie wspo­mnie­nie:
dro­gi wśród wrzo­sów, dziew­czę­ce gło­sy, morze.

Czu­ję na war­gach smak

let­nich pór, któ­re prze­mi­nę­ły…
Chłod­ne, desz­czo­we szczę­ście, poca­łu­nek roku –

Jedzie­my w nie­spo­koj­nym czwar­tym lecie
woj­ny.
I nagle ta cisza…

Dzi­kie róże w desz­czu,

po szy­bach spły­wa­ją

olśnie­wa­ją­ce desz­czo­we łuny

i sza­lo­ne świa­teł­ka róż

pośród wil­go­ci i zie­le­ni.

Przeznaczenie

To ten ogień, co się śmie­je w two­ich oczach
i w mych rękach igra chłod­no i wytrwa­le,
sieć opo­ru w nas prze­pa­la i tak pło­nąc,
w lodo­wa­to­błę­kit­ne prze­mie­nia się fale.

Fala nie­sie nas ku sobie i jak pia­na
nasze dło­nie się spla­ta­ją, two­je, moje.
Nie chcie­li­śmy nicze­go, gdy to się zaczę­ło.
Jak się skoń­czy, teraz wie­my już obo­je.

Dry­fu­je­my tak ku temu, co się zda­rzy,
zapła­ci­my marze­nia­mi, to moż­li­we.
Wciąż cze­ka­my, lecz wie­dzie­li­śmy od razu.
Sło­wa nie są ani twar­de, ani tkli­we.

I słu­cha­my. I w skry­to­ści ogień pło­nie.
Niczym pia­na się spla­ta­ją nasze dło­nie.
Dry­fu­je­my tak ku temu, co nas spo­tka:
ogień cichy jak oce­an, kie­dy pło­nie.