Ciało wiersza (2)

XL

wiersz psu­je się od gło­wy
choć tego po mnie
nie widać połknij tę pięk­ną
powle­ka­ną tablet­kę

a sta­niesz się jesz­cze bar­dziej
rze­czy­wi­sty two­je myśli
nie będą się tło­czyć we wszyst­kich
miej­scach naraz tu i tam

lecz w jed­nej jasnej świą­ty­ni
któ­ra wzno­si się przed tobą

XLIII

zawo­dzi mnie lewa noga
uskar­żam się rów­nież na pra­wą nogę
cho­ry palec u lewej powo­du­je
że poru­szam się z wysił­kiem (kicam od tek­stu

do tek­stu) pew­nie dla­te­go
w moich wier­szach nic się nie dzie­je
ale podob­no w moich wier­szach
zawsze było wię­cej zepsu­cia niż gdzie indziej

a następ­nie spo­ro pięk­nych imion
przy­po­mi­nam sobie z dzie­ciń­stwa Urgal­skich
i Świ­tal­skich o któ­rych w poezji
nikt się nie zająk­nął acz­kol­wiek powi­nien