Ciche psy (2)

[jeżeli brak trwać może, trwa właśnie]

jeże­li brak trwać może, trwa wła­śnie –
ten brak, któ­ry nas ochra­nia
od zmierz­chu, zie­mi, nie­zna­ją­cy snu,
mowy ani mil­cze­nia, jak isto­ta
powsta­ła z samych oczu
i dla­te­go śle­pa. lek­ki jak iskra ska­mie­nia­ła w pal­cach
lub śmierć nie­zna­nej oso­by,
nie­waż­ne gdzie, nie­waż­ne – nagła
czy po radio­te­ra­pii, w ogniu
albo w wodzie, tam, gdzie ryby zawo­dzą
psalm w mor­skim języ­ku

brak nosi tar­czę każ­de­mu
dla oca­le­nia przed czu­ło­ścią źre­nic, pozo­sta­wie­niem
śla­du pal­ca na tape­cie, skó­rze,
z któ­rej bio­rą się dzie­ci albo wio­sna.
a ponad nimi lśni ciem­ne jezio­ro.
całość sta­je się niczym

gwoździe pasyjne

gdy­by­śmy wszy­scy pozo­sta­li echem,
nawo­ły­wa­niem w polu, gdzie powie­wy wia­tru
to sen w dru­cie kol­cza­stym
i go nie uby­wa. a tak –
wie­lu poże­gna­li­śmy trzy­dzie­ści lat temu,
może dotar­li tam, gdzie spoj­rze­nie bywa
nocą albo na odwrót, nigdy

nie dość zmian. gdy­by­śmy wszy­scy byli –
zno­wu – chciał­bym tak. ptak z lustrem na gło­wie,
gdzie mon­te­zu­ma zoba­czył zwie­rzę­ta,
któ­re przy­by­ły, by znisz­czyć
impe­rium, życie po życiu
w tech­no­lo­gii ste­alth, nasze

pasyj­ne gwoź­dzie – zostaw­cie nas w spo­ko­ju
i z naszą nie­wia­rą