Credo

W środku życia

Po koń­cu świa­ta
po śmier­ci
zna­la­złem się w środ­ku życia
stwa­rza­łem sie­bie
budo­wa­łem życie
ludzi zwie­rzę­ta kra­jo­bra­zy

to jest stół mówi­łem
to jest stół
na sto­le leży chleb nóż
nóż słu­ży do kra­ja­nia chle­ba
chle­bem kar­mią się ludzie

czło­wie­ka trze­ba kochać
uczy­łem się w nocy w dzień
co trze­ba kochać
odpo­wia­da­łem czło­wie­ka

to jest okno mówi­łem
to jest okno
za oknem jest ogród
w ogro­dzie widzę jabłon­kę
jabłon­ka kwit­nie
kwia­ty opa­da­ją
zawią­zu­ją się owo­ce
doj­rze­wa­ją

mój ojciec zry­wa jabł­ko
ten czło­wiek któ­ry zry­wa jabł­ko
to mój ojciec

sie­dzia­łem na pro­gu domu
ta sta­rusz­ka któ­ra
cią­gnie na powro­zie kozę
jest potrzeb­niej­sza
i cen­niej­sza
niż sie­dem cudów świa­ta
kto myśli i czu­je
że ona jest nie­po­trzeb­na
ten jest ludo­bój­cą

to jest czło­wiek
to jest drze­wo to jest chleb

ludzie kar­mią się aby żyć
powta­rza­łem sobie
życie ludz­kie jest waż­ne
życie ludz­kie ma wiel­ką wagę
war­tość życia
prze­wyż­sza war­tość wszyst­kich przed­mio­tów
któ­re stwo­rzył czło­wiek
czło­wiek jest wiel­kim skar­bem
powta­rza­łem upar­cie

to jest woda mówi­łem
gła­dzi­łem ręką fale
i roz­ma­wia­łem z rze­ką
wodo mówi­łem
dobra wodo
to ja jestem

czło­wiek mówił do wody
mówił do księ­ży­ca
do kwia­tów desz­czu
mówił do zie­mi
do pta­ków
do nie­ba

mil­cza­ło nie­bo
mil­cza­ła zie­mia
jeśli usły­szał głos
któ­ry pły­nął
z zie­mi wody i nie­ba
to był głos dru­gie­go czło­wie­ka

1955

Przyszli żeby zobaczyć poetę

przy­szli żeby zoba­czyć poetę
i co zoba­czy­li?

zoba­czy­li czło­wie­ka
sie­dzą­ce­go na krze­śle
któ­ry zakrył twarz

a po chwi­li powie­dział
szko­da że nie przy­szli­ście
do mnie przed dwu­dzie­stu laty

wte­dy jeden z mło­dzień­ców
odpo­wie­dział
nie było nas jesz­cze
na świe­cie

przy­glą­da­łem się
czte­rem twa­rzom
odbi­tym w zamglo­nym lustrze
moje­go życia
usły­sza­łem
z bar­dzo dale­ka
ich gło­sy czy­ste i moc­ne

nad czym pan teraz pra­cu­je
co pan robi

Odpo­wie­dzia­łem
nic nie robię
doj­rze­wa­łem przez pięć­dzie­siąt lat
do tego trud­ne­go zada­nia
kie­dy ‚nic nie robię”
robię NIC
usły­sza­łem śmiech
kie­dy nic nie robię
jestem w środ­ku
widzę wyraź­nie tych
co wybra­li dzia­ła­nie

widzę byle jakie dzia­ła­nie
przed byle jakim myśle­niem

byle jaki Gustaw
prze­mie­nia się
w byle jakie­go Kon­ra­da

byle jaki felie­to­ni­sta
w byle jakie­go mora­li­stę

sły­szę
jak byle kto mówi byle co
do byle kogo

byle­ja­kość ogar­nia masy i eli­ty

ale to dopie­ro począ­tek

[Czas na mnie]

Pamię­ci Kon­stan­te­go Puzy­ny

Czas na mnie
czas nagli

co ze sobą zabrać
na tam­ten brzeg
nic

więc to już
wszyst­ko
mamo

tak syn­ku
to już wszyst­ko

a więc to tyl­ko tyle

tyl­ko tyle

więc to jest całe życie

tak całe życie

1989