Dar Meneli (1)

PODRÓŻ DOOKOŁA STACJI

Kro­pla na igle, ale
coś jak trzask dechy o bruk i
śmiech trzech dziew­cząt
o bez­gło­śnym cho­dzie, gdy

zeszklo­ny śnieg, a
lum­pen­spor­to­wiec

wśród sty­ro­pia­no­wych moty­li
i pli­ki zrzu­tów pamię­ci błę­dów sys­te­mu
i sen jak jutrzen­ka:

już nie tyl­ko żołą­dek i wątro­ba
są głod­ne. Ramio­na są głod­ne.
A każ­dy począ­tek jest w cudzy­sło­wie bana­łu,
jak, na przy­kład, abso­lu­tyzm komu­ni­stycz­ny,
i to A na począt­ku zda­nia, nie
do prze­łknię­cia. Czy
to ścią­ga docin­ków? Dotnij sobie.

Sie­dzi, jak­by go nie było,
a jest w grze. Bie­gnie
za podmu­chem wyda­rze­nia,
zdmuch­nę­ło go z wyda­rze­nia, do gdzieś.
Zaraz, po cza­sie, roz­cią­gnie się w nie­skoń­czo­ność.

Kro­pla na igle
sta­ła się bla­skiem
roz­ry­wa­ją­cym oczy;
smu­ga z pro­jek­to­ra wprost,
przez źre­ni­cę, do gał­ki ocznej,
jaki to film roz­gry­wa
się w mózgu? Co zosta­ło odcię­te?
Deska wia­tru? Koklusz­ni­czy
śmiech? Wymię­to­lo­ne?

Te, blask! Wydarz się!

Po,

nie. Ponie­kąd
i bynaj­mniej. Zdu­sze­nie.

Geo­me­tria być prze­szło­ścią
przy eks­plo­zji nico­ści, co
się roz­gry­wać,

roz­ry­wać,

pozba­wie­nie. Błysk
głu­po­ty, bez życze­nia, i
to niby być kon­strukt. Nic
być. Nicze­mu
puścić cugle.

Odwie­dzi­ny pust­ki.
Pust­ka odwie­dzić noc.
Odwieść od snu, ku

przej­rzy­ste­mu
widze­niu

tego,
co jawić
się poza gra­ni­cą zmy­słów
jako natu­ral­ne,
obcu­ją­ce,
bez­gło­śne,
koniecz­ne,

nie­ogra­ni­czo­ne

(pro­gram pod­po­wia­dać
przy „nie”:

„nie­bo­sięż­ne”)